Είναι παράλληλα και η αυθεντική περίληψη της ποιότητας του ανθρώπινου βίου, αντιπροσωπευτικό απάνθισμα συμπεριφοράς και χαρακτήρων στη δημόσια και ιδιωτική ζωή. Από τότε ως τα σήμερα δεν έπαψε η ζωή μας να είναι γεμάτη από Ιούδες που προδίνουν και Θωμάδες που δυσπιστούν, από Σίμωνες που αίρουν τον σταυρό και Πιλάτους που «νίπτουν τας χείρας των «από Μάρθες και Μαρίες που «τυρβάζουν περί πολλά» και από Μαριάμ που βλέπουν τα παιδιά τους να τα σταυρώνει η κοινωνία.
Είναι γεμάτη από Καϊάφες που κρίνουν διατεταγμένα σε δεύτερο βαθμό και από Βαραββάδες που αθωώνονται, από άρχοντες περιβαλλόμενους «ψευδή πορφύραν» και από Ιωσήφ «κεκρυμμένους από τον φόβο των Ιουδαίων. Από Φαρισαίους υποκριτές και Νικόδημους νομιμόφρονες, από γυναίκες «εν πολλαίς αμαρτίες» και από Πέτρους « τρίτων αρνησαμένους». Μια εναλλαγή του «'Ωσσανά» και του «Σταύρωσον» , του ενταφιασμού και της Ανάστασης , του Γολγοθά και του θριάμβου, της ελπίδας και των θαυμασμών. «Ήμαρτον παραδούς αίμα αθώον» (Αμάρτησα γιατί έστειλα στον θάνατο έναν αθώο).
Η φράση αυτή που ακούγεται στον Εσπερινό της Μεγάλης Παρασκευής και εμπεριέχεται στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο ο Ιούδας μεταμελείται γιατί πρόδωσε τον Χριστό. Η συνέχεια γνωστή: Ο Ιούδας θέτει τέλος στη ζωή του δι' απαγχονισμού. Από τη Γαλιλαία του 1ου αιώνα μ.Χ. μέχρι τη σύγχρονη Ελλάδα, για να συνδέσουμε το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον με το παρόν, πόσοι Ιούδες στα μάτια πολλών πρόδωσαν φίλους, συναγωνιστές, αρχές, αξίες χωρίς τύψεις, δίχως τιμωρία;
Κι όχι μόνο αυτό αλλά πόσοι από αυτούς εξαγνίστηκαν στην «κολυμβήθρα της πολιτικής» και ανταμείφθηκαν με «τριάκοντα αργύρια», ο εστί μεθερμηνευόμενον, με θέσεις και αξιώματα; Δεν είναι τουλάχιστον θλιβερό σε μια κοινωνία όπως η ελληνική, η οποία την τελευταία τετραετία έχει «σταυρωθεί», έχει αποσαθρωθεί οικονομικά και θεσμικά, Ιούδες κάθε μορφής να κυριαρχούν σε διάφορα επίπεδα (και όχι κατ ανάγκην μόνο στην πολιτική) και Πιλάτοι να νίπτουν τας χείρας των; Είναι δυνατόν η αχαριστία και η αγνωμοσύνη, από τα μεγαλύτερα ατοπήματα που στηλιτεύει και η υμνογραφία της Μεγάλης Εβδομάδας, (γίνονται μάλιστα περισσότερο επίκαιρα τώρα την περίοδο της προεκλογικής περιόδου) να «επιβραβεύονται» ποικιλοτρόπως; Aλλά κατά κανόνα οι άνθρωποι έχουν ασθενή μνήμη για κάποιο αγαθό που τους προσφέρθηκε και ισχυρή, όταν πρόκειται για κάποιο κακό που υπέστησαν.
Αυτό το ανεξήγητο ανθρώπινο ελάττωμα στιγματίζουν οι εκκλησιαστικοί υμνωδοί στις ακολουθίες των παθών. «Λαός μου, τι εποίησα σοι και τι μοι ανταπέδωκας; Αντί του μάννα χολήν, αντί του ύδατος όξος, αντί του αγαπάν με σταυρώ εμέ προσηλώσατε». Αλλά μέρες που είναι... Μετά από κάθε «σταύρωση», όπως αυτή που έχουμε υποστεί τα τελευταία χρόνια, ελπίζουμε στην Ανάσταση. Το έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε πως ο «Γολγοθάς» μας τελειώνει. Να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο δίχως Φαρισαίους, Ιούδες, Καϊάφες και Πόντιους Πιλάτους. ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ