Σπύρος Βρεττός: H Ευρώπη πέραν της παλαιάς «Ιεράς Συμμαχίας»

Εν όψει του βρετανικού δημοψηφίσματος: Μία νέα δυνητική προσφορά της Ευρώπης προς την ανθρωπότητα, πέρα από τον κίνδυνο κατάρρευσης. 

Είχαμε και σε προηγούμενο κείμενό μας, (Η Ευρώπη του χθες και η Ευρώπη του σήμερα, Τετάρτη, 28 Οκτωβρίου 2015), σημειώσει ότι η νέα απόλυτη ιδέα που θέλει να κατισχύσει παγκόσμια, (αγνοώντας την ως τις μέρες μας ιστορία, που αποκλείει τη δυνατότητα παγκόσμιας κυριαρχίας-μόνο τη δυνατότητα παγκόσμιας καταστροφής επιβεβαιώνει), όλη αυτή η επίμονη, φανερή και κρυφή αδιαλλαξία και το ανυποχώρητο της απανθρωπιάς δεν προοιωνίζεται κάτι αισιόδοξο για το μέλλον της Ευρώπης και για το μέλλον της ανθρωπότητας. Κατά ένα τρόπο διασυνδέονται και πάλι και με τη Γερμανία, (μια γερμανική ηγεσία, και μια γερμανική πλειοψηφία).

Γενικώς και πάλι ανακύπτει το ερώτημα, μέσα στις παρούσες συνθήκες, αν η Ευρώπη -και η ανθρωπότητα-μπορεί να ανυψωθεί στη δέουσα ευφυϊα και ηθική ποιότητα ώστε να αποτρέψει μία νέα, επερχόμενη, μεγάλη καταστροφή.

Είχαμε τότε σημειώσει ότι καλλιεργήθηκε η πεποίθηση ότι, τόσο ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, που άρχισε προεξάρχουσας της Γερμανίας, με τα 9,5 εκατομμύρια νεκρούς, τα 20 εκατομμύρια τραυματίες, τα 3,5 εκατομμύρια ανάπηρους και με ολόκληρες περιοχές να έχουν μετατραπεί από τους βομβαρδισμούς σε έρημο, όσο και ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, προεξάρχουσας και πάλι της Γερμανίας, με τα 55 εκατομμύρια νεκρούς και με εκατοντάδες περιοχές του πλανήτη να έχουν μετατραπεί σε ερείπια, με πείνα και δυστυχία και διαρκώς ανανεούμενο, ασύλληπτο φονικό, που δίνουν το μέτρο της ανθρώπινης παρουσίας στον πλανήτη, θα επενεργούσαν-και παρά τις αγεφύρωτες αντιθέσεις- αποτρεπτικά για οποιαδήποτε νέα πολεμική σύρραξη εμπλουτίζοντας ουσιαστικά την πολιτική σκέψη της ανθρωπότητας.

Κι αυτά όλα είχαν ως αφετηρία τη βίαιη πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης. Ήταν φυσικό, μετά το 1950, να αναδυθεί ως αναγκαιότητα η ειρηνική πλέον ευρωπαϊκή ενοποίηση. Αλλά 57 χρόνια μετά την ίδρυση της ΕΟΚ (1958), και 22 χρόνια μετά την ίδρυση της ΕΕ (1993) και της Ζώνης του Ευρώ (1999), η ΕΕ εμφανίζει ορισμένα ιστορικά παράδοξα, που καταδεικνύουν, αν μη τι άλλο, τις επιβιώσεις της «παλαιάς Ευρώπης». Για παράδειγμα: ενώ με τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας εμφανίζονται στο ιστορικό προσκήνιο οι ΗΠΑ, (Δεκατρείς Αποικίες που αποτέλεσαν μία ένωση ανεξάρτητων και κυρίαρχων κρατών (1783), μόλις πέντε χρόνια μετά, (1788), συγκροτείται και επικυρώνεται το Αμερικανικό Σύνταγμα. Η ΕΕ παραμένει, ως τις μέρες μας, χωρίς σύνταγμα, που να διασφαλίζει, εκτός των άλλων, τη δημοκρατική διακυβέρνηση, και τα δημοκρατικά δικαιώματα των Ευρωπαίων πολιτών.

Με βάση μια επαρκέστερη φιλοσοφία, που να σφυρηλατεί περισσότερο αυτήν την εθελούσια ένωση, δηλαδή το ευρύτερο ευρωπαϊκό συμφέρον και την εξισορρόπηση του εθνικού και του ευρύτερα ευρωπαϊκού. Ώστε και ο ελλοχεύων ευρωσκεπτικισμός να υποχωρεί και με ευμενή απήχηση ενδεχομένως και πέραν του ευρωπαϊκού χώρου, όπου: «Σε καμία περίπτωση δεν επρόκειτο για καταστάσεις υποταγής, εξουθένωσης ή αφομοίωσης, αλλά για νέα πολιτική σύνθεση που, χωρίς ν'αναιρεί την ελευθερία κανενός, υποβοηθούσε τους πάντες να επιβιώσουν» (Σπύρου Βρεττού, Αγωνία επιβίωσης, σ. 148 κ.ε.).

Φαίνεται να συμβαίνει το εντελώς αντίθετο: ένας αύξων δηλαδή σκεπτικισμός ως προς τις προθέσεις και τις δυνατότητες της ΕΕ, όπου όχι σπάνια ο ευρωπαίος πολίτης αισθάνεται να απειλείται καίρια από την ίδια την ύπαρξη της ΕΕ. Έτσι φτάσαμε και ως το επικείμενο δημοψήφισμα των Βρετανών για την έξοδό τους από τον μη εμπνέοντα αισιοδοξία, μελλοντική προοπτική και ασφάλεια, ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο. Χρειαζόταν το αίμα μιας σπουδαίας γυναίκας, της Georgia Knox, για να αντιστρέψει ενδεχομένως μια επικίνδυνη για όλους κατάσταση;

Τι μπορεί να σημαίνει μια ενδεχόμενη αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ, εκτός από τις οικονομικές επιπτώσεις και τις γενικότερες διασπαστικές τάσεις; Επιτάχυνση της ευρωπαϊκής κατάρρευσης και αποσύνθεσης; Αλλά η Βρετανία πόσο θα κατορθώσει να επιβιώσει χωρίς την παρουσία του υπόλοιπου ευρωπαϊκού οικοδομήματος; Οι μεγάλες αναδυόμενες Ασιατικές δυνάμεις θα κινηθούν ως νομοτελειακό φαινόμενο προς τις χώρες της Ευρώπης.

Ας δούμε την πιθανή κατάρρευση της Ευρώπης ως μία νέα δυνητική πραγματικότητα. Η Ευρώπη που, προεξάρχουσας πάντοτε της Γερμανίας, προσέφερε στην ανθρωπότητα τους δύο παγκοσμίους πολέμους, (και που οι νέες γενιές ανθρώπων ελάχιστη έχουν επίγνωση του τι σημαίνουν αυτοί οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι), σήμερα με την πιθανή της αποσύνθεση θα «προσφέρει» στην ανθρωπότητα και πάλι μια νέα ανυπολόγιστη καταστροφή χωρίς κατ'ανάγκη να «προσφέρει» ένα νέο παγκόσμιο πόλεμο! Γιατί είναι σχεδόν βέβαιο-και καθώς η Ζώνη του Ευρώ παίρνει όλο και περισσότερο τη μορφή γιγαντιαίας πολυεθνικής, όπου κυριαρχεί η πολιτική της λογιστικής και όπου κάποιοι μεγαλομέτοχοι και τυχεροί φιλοδοξούν, με εξαντλητική πανουργία, να βάλουν στο χέρι τις μετοχές- και τα υπάρχοντα-των μικρομετόχων και των λιγότερο τυχερών.

Κάτι που δημιουργεί εντεινόμενο φόβο σε εκατομμύρια ευρωπαίους πολίτες, του Νότου ιδιαίτερα, ότι η ΕΕ κινείται ή ότι κάποια στιγμή θα κινηθεί εναντίον τους. Η πιθανή κατάρρευση της Ευρώπης θα συνεπιφέρει, πολύ πιθανόν, και την οικονομική κατάρρευση και της υπόλοιπης ανθρωπότητας. Είναι εκπληκτικό! Όλες οι τάσεις παγκόσμιας κυριαρχίας αυτομάτως θα θρυμματιστούν. Ακόμα και οι Κινέζοι δεν θα προλάβουν ενδεχομένως να διδαχθούν από τον μεγάλο Κομφούκιο πώς να εξισορροπήσουν την αναμενόμενη παγκόσμια κυριαρχία τους. Είναι γεγονός πως η πλάνη δεν έχει διαγνωστεί ποτέ εκ των προτέρων σε όλη την έκταση της παγκόσμιας ιστορίας.

Τι θα μπορούσε να επισυμβεί ως μία κατάσταση ανάσχεσης και αποτροπής της παραπάνω, δυσοίωνης μάλλον, πραγματικότητας: Η Ευρώπη να αποφύγει την πιθανή της κατάρρευση και αποσύνθεση, εκπονώντας, ως πρώτο βήμα, ένα συνταγματικό χάρτη που να καταδείχνει ότι η Ευρώπη μπορεί να κινηθεί και πέρ'από το πνεύμα της παλαιάς «Ιεράς Συμμαχίας». Δεν είναι δυνατόν ο Ευρωπαίος πολίτης να αισθάνεται ότι η ΕΕ κινείται εναντίον του! Ούτε η Ευρώπη να κατευθύνεται προς την πιθανή, αθέατη ακόμη εν πολλοίς, καταστροφή της, από μία άκαμπτη λογιστική πολιτική και υπουργούς-λογιστές. Σίγουρα και η λογιστική είναι αναγκαίο τμήμα της ανθρώπινης πρακτικής για την επιβίωση. Δεν είναι όμως η φιλοσοφία της επιβίωσης. Και χωρίς μια φιλοσοφία επιβίωσης η πολιτική λογιστική αποβαίνει κορυφαία καταστροφική δύναμη.

Και σίγουρα η ευρωπαϊκή σκέψη, παρά την όχι σπάνια εκτροπή της προς τη γελοιότητα, (κι αυτό είναι κάτι εντελώς φυσικό για την ανθρώπινη παρουσία), μπορεί να ξαναβρεί τις μεγάλες ανορθωτικές της δυνάμεις, σφυρηλατώντας μια νέα πραγματικότητα για την Ευρώπη. Και σε συνεργασία και με τον αμερικανικό παράγοντα και με τον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο, να πετύχει τις αναγκαίες προϋποθέσεις ώστε να επέλθει μια παγκόσμια εξισορρόπηση των πραγμάτων του κόσμου-και- ενδεχομένως, μια νέα ενοποιούσα την ανθρωπότητα ιδέα.

Σπύρος Βρεττός
Συγγραφέας-Διδάκτορας Φιλολογίας

Προσθήκη σχολίου

Βεβαιωθείτε ότι εισάγετε τις (*) απαιτούμενες πληροφορίες, όπου ενδείκνυται. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.

Πολυμέσα

Cookies make it easier for us to provide you with our services. With the usage of our services you permit us to use cookies.
Ok Decline