Ηλίας Ηλιόπουλος: ΟΗΕ και η αδικία εις βάρος της Δημοκρατίας της Κίνας.

Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) υπερηφανεύεται για την Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Human Rights Declaration). Ωστόσο, φαίνεται να θεωρεί ότι ένας πληθυσμός 23.000.000 ανθρώπων δεν επιτρέπεται να απολαμβάνει των δικαιωμάτων αυτών.

Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την εξακολουθητική άρνηση της γραφειοκρατίας του ΟΗΕ να επεκταθεί η ισχύς της Διακηρύξεως των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και επί του εδάφους της Δημοκρατίας της Κίνας (Republic of China), ευρέως γνωστής ως Ταϊβάν (Taiwan); Αυτό το ερώτημα έθεσε, ορθώς, ο Υπουργός Εξωτερικών της Δημοκρατίας της Κίνας κ. David Tawei Lee, από των στηλών της εγκρίτου αμερικανικής επιθεωρήσεως διεθνών σχέσεων «THE NATIONAL INTEREST» ("The United Nations Needs to Treat Taiwan Fairly").

Τελευταίο παράδειγμα (μέχρι τώρα) υπήρξε η απαγόρευση συμμετοχής της Δημοκρατίας της Κίνας (Republic of China) στην καθιερωμένη τακτική Σύνοδο περί της Παγκοσμίου Υγείας (World Health Assembly), τον Μάϊο του τρέχοντος έτους. Και τούτο, μολονότι η Δημοκρατία της Κίνας είχε παρακολουθήσει τις εργασίες αναλόγων συνόδων κατά την προηγηθείσα οκταετία με το status του παρατηρητού (Observer). Κυρίως, όμως, η Δημοκρατία της Κίνας έχει δαπανήσει ένα εντυπωσιακό ποσόν άνω των έξι δισεκατομμυρίων δολλαρίων (6.000.000.000 $) υπέρ της διεθνούς ιατρικής και ανθρωπιστικής βοηθείας από το έτος 1996 μέχρι σήμερα, επ' ωφελεία εκατομμυρίων ανθρώπων ανά τον πλανήτη. Υπό το φως αυτής της άκρως γενναιόδωρης προσφοράς της Δημοκρατίας της Κίνας και του λαού της υπέρ της διεθνούς κοινότητος, η στάση του ΟΗΕ και των συναφών παγκοσμίων οργανισμών φαίνεται και εντελώς παράλογη αλλά και στερούμενη ηθικής βάσεως.

Και η αίσθηση αδικίας, την οποίαν υφίσταται η Δημοκρατία της Κίνας, ενισχύεται και επιτείνεται ακόμη περισσότερο εκ του γεγονότος ότι, παρά το ιδιότυπο καθεστώς διεθνούς απομονώσεως υπό το οποίον τελεί (όχι ιδική της υπαιτιότητι), η Δημοκρατία της Κίνας, ως η 11η πλέον ελεύθερη οικονομία και η 18η ισχυρότερη εμπορική χώρα του κόσμου, έχει μεριμνήσει επί σειρά ετών, αφ' εαυτής και χωρίς να υπέχει καμμία ανάλογη διεθνή υποχρέωση, να εναρμονίσει το εσωτερικόν Δίκαιον της με τις διεθνείς συμβάσεις περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων (UN Human Rights Conventions). Το πολιτικό σύστημα και ο λαός της Δημοκρατίας της Κίνας έχουν εργασθεί επί πολλά χρόνια, τουλάχιστον όσον οι πλέον προηγμένες κοινωνίες, αν όχι και περισσότερο, για να επιτύχουν υψηλά standards εξ επόψεως Κράτους Δικαίου (Rule of Law), ατομικών και πολιτικών ελευθεριών και Δημοκρατίας.

Παραλλήλως, η Δημοκρατία της Κίνας εργάζεται συστηματικώς για την εκπόνηση του πρώτου της «Voluntary National Review», το οποίον θα καταγράφει όλα τα επιτεύγματά της σχετικά με τους Σκοπούς Αειφόρου Αναπτύξεως του ΟΗΕ (UN Sustainable Development Goals / SDGs). Στα πεδία της Δημοσίας Υγείας και Ιατρικής, π.χ., η Ταϊβάν κατέβαλε έντονες προσπάθειες κατά τα τελευταία χρόνια, για να καταπολεμήσει λοιμώδεις νόσους όπως οι «MERS», «Ebola» και «Zika».
Εν τούτοις, για χρόνια, πολίτες της Δημοκρατίας της Κίνας, δραστηριοποιούμενοι στο πλαίσιο διαφόρων μη κυβερνητικών οργανώσεων και πρωτοβουλιών δεν μπορούν να παραστούν σε συναντήσεις και συνέδρια που διεξάγονται στην έδρα του ΟΗΕ στην Νέα Υόρκη ή στο Ανάκτορο των Εθνών (Palais des Nations) στην Γενεύη, απλώς και μόνον επειδή προέρχονται από την Ταϊβάν. Ούτε καν επιτρέπεται σε δημοσιογράφους της Ταϊβάν να καλύπτουν αυτοπροσώπως εργασίες του ΟΗΕ.

Αυτές και άλλες παρόμοιες διακρίσεις εις βάρος της Δημοκρατίας της Κίνας και των πολιτών της γίνεται απόπειρα να δικαιολογηθούν με καταχρηστική επίκληση της Αποφάσεως (Resolution) υπ' αριθμόν 2758 της Γενικής Συνελεύσεως του ΟΗΕ του έτους 1971.

Πράγματι, η αδικία η διενεργηθείσα εις βάρος της Ταϊβάν ανάγεται στο 1971, όταν η ιθύνουσα γραφειοκρατική ελίτ των ΗΠΑ, τότε Ηγέτιδος Δυνάμεως του Ελευθέρου Κόσμου, κατά μήκος του πνεύματος του Henry Kissinger, πρόδωσε την παλαιά και πιστή σύμμαχό της, Δημοκρατία της Κίνας, προκειμένου να εξασφαλίσει την εύνοια της κομμουνιστικής ηπειρωτικής Κίνας (People's Republic of China: «Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας»). Η Δημοκρατία της Κίνας απώλεσε την έδρα της στον ΟΗΕ, την οποίαν κατέλαβε η ηπειρωτική Κίνα.

Είναι σημαντικό να υπενθυμίσουμε, εν τούτοις, ότι η εν λόγω Απόφαση 2758 της Γ.Σ. του ΟΗΕ, καίτοι προέβλεπε την εκπροσώπηση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας εντός του ΟΗΕ, δεν έθιξε το ζήτημα της εκπροσωπήσεως της Ταϊβάν. Ακόμη ολιγώτερον παρέσχε δε στην ΛΔΚ το δικαίωμα εκπροσωπήσεως του πληθυσμού της Ταϊβάν. Οφείλει δε να υπογραμμισθεί, εν προκειμένω, ότι η ΛΔΚ ούτε σήμερα διαθέτει ούτε ποτέ διέθετε, κατά το παρελθόν, δικαιοδοσία επί του εδάφους και του πληθυσμού της Ταϊβάν. Ηχεί ως ειρωνεία, αλλά, στην πραγματικότητα, η κομμουνιστική Κίνα ασκεί απείρως περισσότερη επιρροή επί του εδάφους του ΟΗΕ από ό,τι επί της Ταϊβάν!

Στο προοίμιο του Καταστατικού Χάρτου του ΟΗΕ γίνεται στομφώδης αναφορά στην διακηρυσσομένη αποστολή του Οργανισμού «να επαναβεβαιώσει την πίστη στα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, στην αξιοπρέπεια και αξία του ανθρωπίνου προσώπου, στα ίσα δικαιώματα ανδρών και γυναικών και (στα ίσα δικαιώματα) των εθνών, μεγάλων και μικρών».

Είναι καιρός να επιδείξει ο ΟΗΕ την δέουσα συνέπεια προς τις διακηρύξεις του και να παύσει την αδικία που διαπράττει εις βάρος της Δημοκρατίας της Κίνας και του λαού της. Η Δημοκρατία της Κίνας και οι ελεύθεροι πολίτες της αξίζουν ίση και δικαία μεταχείριση – τουλάχιστον όσον την αξίζουν η κομμουνιστική Κίνα και οι υπήκοοί της.

 

Προσθήκη σχολίου

Βεβαιωθείτε ότι εισάγετε τις (*) απαιτούμενες πληροφορίες, όπου ενδείκνυται. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.

Πολυμέσα

Cookies make it easier for us to provide you with our services. With the usage of our services you permit us to use cookies.
Ok Decline