Πέτρος Μαρτινίδης: Απα-εωνία η μνήμη τους

«...Ο αδιάφθορος ασκητισμός, η πίστη των ξυπόλητων και φανατικών αποστόλων του κομμουνισμού, είχε οδηγήσει στο τέλος σε απατεώνες που ήταν διατεθειμένοι να κάνουν οτιδήποτε για χάρη μιας καλής ντάτσια, για ένα δικό τους αυτοκίνητο, για μερικά ρούβλια...»


ΒΑΣΙΛΙ ΓΚΡΟΣΜΑΝ:
Τα πάντα ρει

Ο​​ ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να γεννήσει αποστροφή προς την Αριστερά, όπως οι πόλεμοι γεννούν ειρηνιστικά κινήματα. Εδειξε ότι οι αριστεροί αγωνίζονται ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, ενίοτε με ηρωισμό, για να πάρουν αυτοί τη θέση των εκμεταλλευτών. Τη δική τους εξουσία την αξιολογούν ως σωτήρια, με την ίδια βεβαιότητα που οι βιαστές πιστεύουν ότι τα θύματά τους το απολαμβάνουν. Τα άλλα κόμματα δέχονταν, τουλάχιστον, ότι με διορισμούς ή προαγωγές εξαγόραζαν ψήφους αμφίβολων σε ικανότητες οπαδών. Οι ανάλογα ευεργετούμενοι Συριζαίοι θεωρούν ότι, επιτέλους, αναγνωρίζονται τα ταλέντα και τα προσόντα τους. Συνδυάζοντας, έτσι, την ανεπάρκεια με την αλαζονεία.

Η «Καθημερινή» της 25ης Ιανουαρίου 2015, πρώτου εκλογικού θριάμβου του ΣΥΡΙΖΑ, φιλοξενούσε κείμενό μου με τίτλο: «Η ασυναρτησία έρχεται». Αλίμονο, ήρθαν πολύ χειρότερα: ημιμάθεια, δολιότητα, μοχθηρία και έπαρση. Το περίφημο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» ήταν επιτομή αυτών των χαρακτηριστικών. Ωστόσο, εκείνοι που το εισηγήθηκαν με άκαμπτο σθένος και το παρέκαμψαν με πρωτοφανή ευλυγισία υπερψηφίστηκαν άλλες δύο φορές. Σε κλίμα παραληρηματικής ευωχίας, μάλιστα, και προσδοκίας παγκόσμιων θριάμβων της Αριστεράς, σαν εκείνο που είχε προκαλέσει η παραίτηση του τσάρου το 1917.

Αλλά το 1921, ήδη, γινόταν σαφές πως η λενινιστική πρόταση αποτύγχανε. Οι πιο ένθερμοι υποστηρικτές της, οι ναύτες της Κροστάνδης, αυτοί στους οποίους στηρίχθηκε η κατάλυση της Συντακτικής Συνέλευσης, πήραν τα όπλα ενάντια στην κολεκτιβοποίηση. Εξοντώθηκαν μαζικά, υπό την ηγεσία του Τρότσκι. Θεωρητικά, η εξόντωση είχε παιδαγωγικό χαρακτήρα: έπρεπε ο ρωσικός λαός να αποδεχθεί τα κολχόζ. Πρακτικά, όμως, αν η αμφισβήτηση κατέληγε στο να χάσουν οι Μπολσεβίκοι την εξουσία, δεν θα επέστρεφαν ως μειοψηφία σε προσωρινή κυβέρνηση Κερένσκι. Θα πλήρωναν με τις ζωές τους το εμφύλιο μακελειό που προκάλεσαν. Εβδομήντα χρόνια ολοκληρωτισμού, στη συνέχεια, είχαν ως πρωταρχικό στόχο να διατηρούν ασφαλή την ηγεσία του κόμματος. Τέτοια φτήνια, πίσω από κηρύγματα περί ανεξουσίαστου κόσμου.

Τον Ιούλιο του 2015, μετά τις 17 ώρες διαπραγμάτευσης, η πρόταση των ηγετών του ΣΥΡΙΖΑ αποτύγχανε εξίσου. Παρέμειναν άλλα 3,5 χρόνια, όχι για να χειριστούν καλύτερα τα μνημόνια που μετά βδελυγμίας κατήγγελλαν, μα για να καρπωθούν ευκαιρίες. Η μομφή που διαρκώς εκτοξεύουν, για «εθισμένους στην εξουσία Πασοκονεοδημοκράτες», τι άλλο εκτός από διαφιλονίκηση συνιστά, να προλάβουν να εθιστούν κι αυτοί;

«Το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς είναι η ίδια η Δεξιά», δοκίμαζε να αστειευθεί γελοιογράφος φιλοκυβερνητικής εφημερίδας. Το σκίτσο δεν διέθετε ούτε χιούμορ ούτε δεξιότητα. Αποκάλυπτε τη ρατσιστική αντίληψη ότι η φαυλότητα των δεξιών αρκεί για να πιστώσει με εντιμότητα και δικαιοφροσύνη την Αριστερά, χωρίς άλλα κριτήρια. «Εχουμε την Ιστορία με το μέρος μας και γι' αυτό θα κερδίσουμε στο τέλος», δήλωνε ο κ. Δραγασάκης σε περί οικονομίας συζήτηση στη Βουλή (5/7/18), έχοντας πλέξει το εγκώμιο του ΣΥΡΙΖΑ ως: «νέας, άλλου είδους Αριστεράς, που τη γέννησε η κρίση του 2008-09»! Νέα και άλλου είδους Αριστερά η οποία, εντούτοις, «έχει την ιστορία με το μέρος της», όπως ακριβώς πίστευε η Αριστερά του Λένιν και του Στάλιν.

Στην ίδια συνεδρία, ο κ. Τσακαλώτος επέκρινε τη Ν.Δ. για συντηρητισμό που «βλέπει το προσφυγικό πρόβλημα σαν αριθμούς. Ενώ εμείς», συνέχισε, «βλέπουμε πίσω από τους αριθμούς τον Χασάν, τον Αχμέτ, την Αϊσά κ.λπ., πρόσωπα που αν τα χτυπήσεις πονάνε, αν τα γδάρεις αιμορραγούν...». Δεν πρόσθεσε: «Αν τα γαργαλίσεις γελούν, αν τα δηλητηριάσεις πεθαίνουν» και τον λοιπό μονόλογο του Σάιλοκ από τον «Εμπορο της Βενετίας». Καταχειροκροτούμενος από εκστατικούς κι ανίδεους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, μετέτρεπε τον Σαίξπηρ σε Βίπερ-Νόρα και σε μελό την υποχρέωση κάθε σύγχρονου κράτους να προστατεύει τους ανίσχυρους, χωρίς όμως να τους πολλαπλασιάζει.

Στα αγγλικά του κ. Καμμένου –«It is dangerous to don't follow rules»– και με ενσυναίσθηση γομαριού, οι καμένοι στο Μάτι κρίθηκαν υπεύθυνοι για την κατάληξή τους. Κι ο κ. Τσίπρας προσποιούνταν τη νύχτα της 23ης Ιουλίου ότι στο Μάτι όλα αντιμετωπίζονται, ενώ οι νεκροί ήταν ήδη δεκάδες, όπως τον Ιούνιο του 1941 ο Στάλιν αρνιόταν να πιστέψει στη γερμανική εισβολή, ενώ σαρώνονταν ρωσικές μεραρχίες. Τελικά, η δραγασάκεια «νέα Αριστερά» δεν διαφέρει από τη σταλινική στον εξωραϊσμό συμφορών για τις οποίες έχει η ίδια ευθύνες. Σε γνήσια σταλινικό Newspeak, εξάλλου, ο πρωθυπουργός δήλωνε με καμάρι στις 7 Αυγούστου ότι: «Χρειάστηκαν 35 χρόνια για να βρεθεί κυβέρνηση να υλοποιήσει νόμο του 1983, περί κατεδάφισης αυθαιρέτων», σαν να μην προηγήθηκαν 70 πνιγμένοι και 100 καμένοι επί δικής του πρωθυπουργίας.
Λαϊκισμός, κουτοπονηριά, συγχρωτισμός με ακροδεξιούς κι ευεργεσίες προς τρομοκράτες είναι ό,τι επισφραγίζει τέσσερα χρόνια ΣΥΡΙΖΑ. Τα «ταξικά κριτήρια» που επικαλούνται δεν φέρνουν κοινωνική δικαιοσύνη, συγκρουσιακές συνθήκες φέρνουν – αυτές που μονίμως επιδιώκει η Αριστερά, καθώς μια ειρηνική συνύπαρξη πολιτικών αντιπάλων την αφανίζει. Το μόνο ασυνεπές για αριστερό κόμμα θα είναι να προβεί σε εκλογές, με προοπτική να χάσει την εξουσία. Ελπίζω να ισχύσει αυτή η ασυνέπεια, ώστε να μπορέσουμε να πούμε: «Απατ-εωνία η μνήμη τους».

* Ο κ. Πέτρος Μαρτινίδης είναι ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ.

Προσθήκη σχολίου

Βεβαιωθείτε ότι εισάγετε τις (*) απαιτούμενες πληροφορίες, όπου ενδείκνυται. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.

Πολυμέσα

Cookies make it easier for us to provide you with our services. With the usage of our services you permit us to use cookies.
Ok Decline