Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το 1994 η Βουλή των Ελλήνων ανεγνώρισε πρώτα τη Γενοκτονία των Ποντίων, εν συνεχεία το 1996 τη Γενοκτονία των Αρμενίων και το 1998 τη Γενοκτονία των Μικρασιατικών Πληθυσμών.
Θέλω να υπογραμμίσω ότι θα ήταν πολύ χρήσιμο σε όλους μας να διαβάσουμε τα Πρακτικά της Βουλής εκείνων των συνεδριάσεων, στις οποίες είχα την τιμή να προεδρεύσω, ως Πρόεδρος του Σώματος. Τότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι πολλά από τα οποία ακούγονται έκτοτε, κάθε φορά που γίνεται μία τιμητική συνεδρίαση, με όλο και λιγότερο αριθμό παρισταμένων Βουλευτών, άλλο ήταν το πνεύμα.
Επαναλαμβάνω, αυτό προκύπτει από τα Πρακτικά των συνεδριάσεων. Επίσης προκύπτει ότι μίλησαν, όχι μόνο εκπρόσωποι των κομμάτων, αλλά δεκάδες Βουλευτών. Την ίδια περίοδο είχαμε στη Σομαλία, στο Σουδάν και αλλού γενοκτονίες. Την ίδια περίοδο ήδη η Ένωση Ακαδημαϊκών έκανε έκκληση για τις γενοκτονίες σε όλα τα Κοινοβούλια.
Και σήμερα πιστεύω ότι αυτό που προέχει είναι, αναδεικνύοντας αυτά τα γεγονότα, να κάνουμε το καθήκον μας ως μια σύγχρονη δημοκρατία, μια πολιτισμένη πραγματικά χώρα, απέναντι στη σημερινή Τουρκία, τους διαδόχους εκείνων οι οποίοι διέπραξαν αυτές τις γενοκτονίες.
Πρέπει να συμφιλιωθούν με την ιστορία τους, να αναγνωρίσουν ό,τι υπάρχει ως στίγμα για την ίδια την ιστορία τους, δεδομένου ότι ζητούν και θέλουν να προχωρήσουν ως πλήρη μέλη της ευρωπαϊκής οικογένειας.
Θα ήθελα, χωρίς να προσθέσω τίποτε άλλο, διότι όσα ελέχθησαν για τους Ποντίους αδελφούς μας, τους Αρμενίους αυτάδελφούς μας, τους Μικρασιάτες, τους Θράκες ήταν σωστά, να πω μόνο κάτι το οποίο δεν ίσως γνωστό στο Κοινοβούλιό μας -αν και ορισμένοι ελάχιστοι συνάδελφοι έχουμε αναφερθεί- στη γενοκτονία των Ασσυρίων.
Πρέπει να θέσω υπόψη του Σώματος -αφού καταθέσω και για τα Πρακτικά και για το Προεδρείο και σε όλα τα μέλη που απευθύνεται- την έκκληση της Πανελλήνιας Ένωσης Ασσυρίων, η οποία επικαλείται και το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Επίσης, θα καταθέσω και τα Πρακτικά της συνεδριάσεως της 27/9/2006, όπου με αυτό ακριβώς το πνεύμα το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, εξετάζοντας την πορεία της Τουρκίας προς την ολοκληρωτική ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, επισημαίνει τις υποχρεώσεις της, μεταξύ των οποίων είναι και επί λέξει αναφέρεται: «Να αναγνωρίσει το ιστορικό της παρελθόν».
Αφού η Τουρκία αμφισβητεί αυτά τα γεγονότα, να επιτρέψει στους επιστήμονες οι οποίοι ερευνούν τα αρχεία των τότε κεντρικών αυτοκρατοριών, όπως της Γαλλίας, της Αμερικής -δεν επιτρέπεται αυτό να γίνει στα αρχεία της Τουρκίας- τη συζήτηση και την έρευνα για τα θέματα της γενοκτονίας των Ασσυρίων.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να πω, κύριε Πρόεδρε, ότι ήταν λάθος, το οποίο απεδείχθη μετά ολίγες ημέρες. Αυτό συνέβη και το 1994 και το 1996, που η Βουλή όμως δεν υποχώρησε. Και τότε απειλούσαν οι γείτονές μας, για τους οποίους σωστά είπε ο κ. Γλέζος ότι δεν μπορούμε να πάψουμε να είμαστε γείτονες. Αλλά αρκεί να μας αφήσουν να είμαστε γείτονες. Στην Κύπρο δεν συμβαίνει αυτό.
Και το ότι δεν αναφέρθηκαν ονομαστικά οι περιπτώσεις των γενοκτονιών των χριστιανικών, ελληνικών μειονοτήτων κ.α. –ανέφερα προηγουμένως- η απάντηση που είχαμε ήταν να μην επιτραπεί στην Ίμβρο η λειτουργία του Γυμνασίου για το οποίο είχε δώσει ήδη την άδεια η αρμόδια τουρκική υπηρεσία.
Δυστυχώς, αυτή είναι η νοοτροπία την οποία εγώ φοβούμαι ότι ενδυναμώνει και εμπνέει η θεωρία της αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάνης και όλων εκείνων των διεθνών συνθηκών που επιβάλλουν στην Τουρκία να σεβαστεί τους πληθυσμούς και τις χώρες με τις οποίες γειτονεύει.
(Ο δικηγόρος Απόστολος Κακλαμάνης είναι βουλευτής Β΄. Αθηνών του ΠΑΣΟΚ και επί σειρά ετών υπουργός και Πρόεδρος της Βουλής)