Μπάμπης Παπαδημητρίου: Το νέο, μέγα άλμα της Ευρώπης και η Α.Μέρκελ

«Οι οικονομολόγοι πολύ συχνά μιλάνε για τη λεγόμενη «στιγμή Χάμιλτον». Ο Χάμιλτον είναι γνωστός, πρώτα απ' όλα γιατί έχει το πρόσωπο του στο δεκαδόλαρο και δεύτερον, γιατί ήταν ο άνθρωπος που σκέφτηκε να ενοποιήσει -ήταν ο πρώτος Υπουργός Οικονομικών των Ηνωμένων Πολιτειών- το δημόσιο χρέος των τότε Ανεξαρτήτων Πολιτειών, να το κάνει ενιαίο. Και τι έκανε; Η νέα κατάσταση των Ηνωμένων Πολιτειών ανέλαβε το χρέος αυτό. Και μόνο με την ανάληψη αυτή, το χρέος απέκτησε μία τρομακτική αξία.

Με την κίνηση αυτή και σε συνδυασμό με τη δημιουργία της κεντρικής τράπεζας, που τότε την ονόμασε «πρώτη τράπεζα της Αμερικής», αλλά και άλλες ενέργειες, ο Χάμιλτον κέρδισε επαξίως τη θέση του στο δεκαδόλαρο, αλλά κυρίως τη θέση του μεταξύ των εμπνευσμένων ανθρώπων που καταλαβαίνουν ότι σε δύσκολες στιγμές, σε κρίσιμες στιγμές πρέπει να πάρεις μία πρωτοβουλία τέτοιου μεγέθους, να ενοποιήσεις, δηλαδή, την οικονομική κατάσταση σε ένα άλλο επίπεδο.

Δυστυχώς κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ο Χάμιλτον σκοτώθηκε σε μία μονομαχία. Ο λόγος για τον οποίο δεν έγινε Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν ότι προτίμησε την αγάπη από την επίσημη σχέση.

Όμως, όλα αυτά μπορούν να συνδυαστούν κάλλιστα τη στιγμή που στην Ευρώπη παίρνουν πλέον αποφάσεις δύσκολες. Σας το λέω αυτό, διότι πολλοί οικονομολόγοι λένε ότι η Ευρώπη δεν έχει φτάσει ακριβώς σε αυτή τη «στιγμή Χάμιλτον», όπως τη λένε, αλλά είναι στη «στιγμή Μέρκελ».
Παρά ταύτα, η Μέρκελ -και το πιο εντυπωσιακό- με την υποστήριξη του Σόιμπλε, ο οποίος εν ολίγοις είπε, «Αφήστε τις κουταμάρες, να κάνουμε καμιά δουλειά μη διαλυθεί Ευρώπη», προσπαθεί αυτή τη στιγμή να βρει μία άκρη σε ένα πρόβλημα το οποίο ναι μεν κανείς δεν το δημιούργησε, δεν ξέρουμε από πού ήρθε και πώς ήρθε -θα το βρει ο Τραμπ!- αλλά το σίγουρο είναι ότι ξέρουμε τις επιπτώσεις.

Δεν είναι εδώ πολλοί συνάδελφοι. Βλέπω τον κ. Ξανθό, ο οποίος ίσως μπορεί να μας εξηγήσει γιατί σε αυτό το σημείο δεν υπάρχει ομοφωνία μεταξύ των Ελλήνων Βουλευτών είτε είμαστε εδώ μέσα, είτε είμαστε στο Ευρωκοινοβούλιο. Διότι μαθαίνω ότι η στάση μας -ως Ελλήνων και Ελληνίδων εννοώ- στο ζήτημα αυτό του μεγάλου βήματος που κάνει Ευρώπη μέχρις ότου να συναντήσει τον Χάμιλτον που έλεγα νωρίτερα, δεν είναι ενιαία. Και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο, διότι αυτό αντανακλά και στον τρόπο με τον οποίο συζητάμε εδώ το παρόν νομοσχέδιο.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για ρυθμίσεις οι οποίες είναι υφασμένες μία προς μία για να εξυπηρετήσουν ειδικές καταστάσεις, να εξυπηρετήσουν προβλήματα όπου τα ανακαλύπτουμε. Και φαντάζομαι ότι όλοι οι Βουλευτές είναι σε συνεχή επαφή με τους Υπουργούς, «Πρόσεξε αυτό», «Δες εκείνο», ώστε με κάθε τρόπο κανένα κομμάτι της κοινωνίας να μη μείνει χωρίς μία κάποια βοήθεια.

Και βοήθεια αυτήν τη στιγμή σημαίνει τι; Σημαίνει ότι θα σε βοηθήσουμε εμείς επειδή θα βοηθήσεις τον εαυτό σου. Δυστυχώς, αυτό δεν περνάει πάντοτε με τον τρόπο με τον οποίο φανταζόμαστε, διότι πάντοτε υπάρχει μία άλλη φωνή που λέει «Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτε, δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι, εγώ είμαι εδώ για εσένα». Και εκεί τα πράγματα μπερδεύονται και το μήνυμα που στέλνουμε μπερδεύεται ακόμη χειρότερα.
Άρα, νομίζω ότι ενώ οι ρυθμίσεις του νομοσχεδίου είναι απολύτως ακριβείς και απαραίτητες, δεν έχουμε ακόμη φτάσει σε αυτήν τη στιγμή που θα πούμε πώς θα γίνουν τα πράγματα από δω και πέρα.

Τα χρήματα τα οποία λένε οι Ευρωπαίοι ότι θα βάλουν στο τραπέζι -θα δούμε πώς θα είναι και πόσα θα είναι- κατά τη γνώμη μου θα γίνουν πολύ περισσότερα του χρόνου -ελπίζω να μην επιβεβαιωθώ- αν η κρίση -και αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο θα γίνουν περισσότερα- του ιού ξαναχτυπήσει.

Θα γίνουν, όμως, περισσότερα και για έναν άλλο λόγο: Η Ευρώπη αποφασίζει να κάνει ένα άλμα αντιλαμβανόμενη ότι δεν αντέχει όταν συναντά μεγάλες κρίσεις μπροστά της. Και το άλμα το κάνει σε μία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Λέει: Τι θέλω να ενισχύσω; Τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω, παρόλο που είναι ήδη πολύ μεγάλη; Θέλω την «πράσινη» Ευρώπη. Θέλω την τεχνολογική Ευρώπη. Άρα, δεν είναι απλώς ένα βήμα άμυνας απέναντι σε ένα κακό που μας βρίσκει, αλλά είναι ταυτοχρόνως μία επίθεση. Προσπαθεί και προσπαθούμε και εμείς μαζί της, να μετατρέψουμε αυτήν την κρίση σε ευκαιρία. Και έτσι πρέπει να δούμε και τα λεφτά που θα έρθουν και το πώς θα χειριστούμε τα πράγματα από δω και πέρα.

Αν υπάρχει ένας λόγος για τον οποίο πρέπει να ξανασκεφτούμε την πολιτική εντολή που έχει η παρούσα Πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο και επομένως η Κυβέρνηση, είναι ακριβώς αυτό, ότι δηλαδή δεν φτάνουν ούτε τα όσα υποσχεθήκαμε προεκλογικά για να κάνουμε την Ελλάδα να πάει το μεγάλο βήμα μπροστά. Δεν ξέραμε ότι θα συναντήσουμε αυτήν την κρίση, δεν ξέραμε, όμως, ότι θα βρούμε και την ευκαιρία να λύσουμε προβλήματα, τα οποία δυστυχώς τα σέρναμε τα τελευταία χρόνια.

Με λίγα λόγια, οι ρυθμίσεις είναι καλές. Υπάρχει πεδίο βελτίωσης. Εγώ, για παράδειγμα, δεν συμφωνώ με τον τρόπο με τον οποίο οι ασφαλιστικές εισφορές κατανέμονται στις περιπτώσεις που θα έχουμε ευέλικτη εργασία. Αυτό, όμως, δεν λέει τίποτα, διότι και η λύση αυτή είναι καλή και μπορεί να προχωρήσει. Στο κάτω-κάτω εδώ είμαστε για να τα ανταλλάζουμε.

Νομίζω ότι το πιο σημαντικό είναι αυτή τη στιγμή να κάνουμε το βήμα μπροστά και να πάμε παρακάτω με αυτές τις ρυθμίσεις.
Από κει και πέρα, όσοι δεν συμφωνούν με αυτό -και το καταλαβαίνω- ήρθε η στιγμή να χωρίσουμε ίσως και να δούμε ποιος δουλεύει και ποιος προτιμά να πάει μία βόλτα στο Ζάππειο και επομένως να δούμε πώς πάμε παρακάτω. Το σίγουρο είναι ότι έχουμε πάρα πολλή δουλειά μπροστά μας ( Ο οικονομολόγος και δημοσιογράφος Χαράλαμπος Παπαδημητρίου είναι βουλευτής της ΝΔ στο νότιο τομέα της Β΄. Αθηνών).

Προσθήκη σχολίου

Βεβαιωθείτε ότι εισάγετε τις (*) απαιτούμενες πληροφορίες, όπου ενδείκνυται. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.

Πολυμέσα

Cookies make it easier for us to provide you with our services. With the usage of our services you permit us to use cookies.
Ok Decline