Ας υποθέσουμε ότι είχε ανέβει στο βήμα, είχε ψελλίσει κάποιες κοινοτοπίες σε ελληνικά-αγγλικά, τον είχαν χειροκροτήσει οι γερουσιαστές, βάσει πρωτοκόλλου, και μετά είχαν ακολουθήσει τα γνωστά. Στο κάτω κάτω είχε ιστορικό παράδειγμα. Δύο φορές είχε επισκεφθεί τις ΗΠΑ ο προκάτοχός του κ. Τσίπρας, τη μία στο Iδρυμα Κλίντον και την άλλη στον οίκο του κ. Τραμπ, και όλα είχαν πάει μια χαρά.
Αν μη τι άλλο, με τη σεμνότητά του δεν υπενθύμισε στον Ερντογάν ότι είναι απόγονος του Σουλεϊμάν. Ήταν ένας Έλληνας πρωθυπουργός, όπως όφειλε να είναι. Πάλεψε εντίμως με τα τσάτρα πάτρα αγγλικά του, δεν είπε τίποτε, ως ώφειλε να μην πει, και απεχώρησε ησύχως. Δεν προκάλεσε ο άνθρωπος. Έκανε το σωστό.
Το μόνο που τον ενδιέφερε, ήταν να επιστρέψει στον κλωβό του τσίρκου του για να γρυλίζει στους επισκέπτες. Υπερβάλλω; Μπορεί, και ζητώ συγγνώμη. Όμως, πώς αλλιώς να εξηγήσω την αντίδραση του κ. Ερντογάν μετά την ομιλία Μητσοτάκη στο Κογκρέσο. Προς τι ο θυμός και η εξαλλοσύνη της μεγαλομανίας; Τι συνέβη και μέσα σε μερικές ημέρες η Τουρκία αποφάσισε ότι της ανήκει το Αιγαίο;
Τι τον τσίμπησε τον Ερντογάν και μας απειλεί με ένα ακόμη, ελπίζω βαρετό, καλοκαίρι έντασης στο Αιγαίο; Η αμερικανική βάση στην Αλεξανδρούπολη; Ελάτε τώρα. Πόσες αμερικανικές βάσεις λειτουργούν στην τουρκική επικράτεια; Ας είμαστε ειλικρινείς. Αυτό που τον ενόχλησε, είναι ότι η ομιλία του Μητσοτάκη στο Κογκρέσο έδωσε περιεχόμενο στη θέση που είχε πάρει από πριν:
«Η Ελλάδα δεν ανήκει στη Δύση. Η Ελλάδα είναι η Δύση». Και πέρα από τις λεπτομέρειες η σημασία της ομιλίας του Μητσοτάκη στο Κογκρέσο είναι μία: Όποιος απειλεί την Ελλάδα, στην πραγματικότητα απειλεί τη Δύση. Ο,τι κι αν σημαίνει η Δύση στη συνείδηση του σύγχρονου ανθρώπου, δημοκρατία, δικαιώματα του ατόμου, ελευθερία έκφρασης κτλ.
Τον προκάλεσε τον Ερντογάν ο Μητσοτάκης. Μίλησε για την Ελλάδα ως μέρος του δυτικού πολιτισμού. Κι έβγαλε τη χώρα μας απ' το λυκόφως όσων ονειρεύονται τη θέση της στην γκρίζα ζώνη ανάμεσα στις δυτικές δημοκρατίες και στους ανατολικού τύπου ολοκληρωτισμούς. Η Ελλάδα είναι η Δύση. Και όποιος Έλληνας πολιτικός δεν το καταλαβαίνει αυτό, εν έτει 2022, θα πρέπει να αναρωτηθεί για την αποτελεσματικότητα των ερμηνευτικών του εργαλείων.