Κύριοι Υπουργοί, κυριαρχεί η αντίληψη ότι «ανάπτυξη ίσον απασχόληση». Δυστυχώς, αυτό δεν ισχύει χωρίς προϋποθέσεις. Ανάπτυξη είχαμε και την τελευταία δεκαετία προ της κρίσης, αλλά είχαμε και περίπου μισό εκατομμύριο ανέργους, είχαμε υψηλό δανεισμό και το GLOBAL FINANCIAL INTEGRITY εκτιμά πως εκείνη ακριβώς τη δεκαετία χάσαμε περί τα 160 δισεκατομμύρια δολάρια σε μη καταγεγραμμένες μεταφορές μέσω του ισοζυγίου πληρωμών. Υπενθυμίζω επίσης, ότι σε περιβάλλον θετικής ανάπτυξης μπήκαν οι βάσεις της καταστροφής του παραγωγικού ιστού, η αποβιομηχάνιση, η εγκατάλειψη της υπαίθρου, η διαφθορά, η φοροδιαφυγή ως τρόπος πλουτισμού, η γραφειοκρατία και η παραοικονομία.
Άρα, το ζήτημα, ο στόχος δεν είναι «οποιαδήποτε ανάπτυξη», αλλά η «υγιής ανάπτυξη» που οδηγεί σε λειτουργική οικονομία, δηλαδή στην παραγωγή πλούτου, στην αύξηση του ΑΕΠ με δημιουργία διατηρήσιμων θέσεων εργασίας και εισοδημάτων. Είναι η μεγέθυνση της παραγωγικότητας και του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, με σεβασμό στους ανθρώπινους, στους δημοσιονομικούς και στους φυσικούς πόρους.
Κι αν πραγματικά θέλουμε να υπηρετήσουμε την υγιή ανάπτυξη κι αν μπορούσαμε όλες οι πολιτικές ομάδες του Κοινοβουλίου να συμφωνήσουμε σ' αυτά, έπρεπε ήδη να είχαμε αλλάξει ριζικά τέσσερα πεδία της ελληνικής πραγματικότητας και να πετύχουμε άλλη εικόνα σε τέσσερις βασικούς τομείς, που τους αναφέρω ως στόχους: Ταχεία απόδοση της δικαιοσύνης, σταθερό και δίκαιο φορολογικό σύστημα, λειτουργική γραφειοκρατία και φιλικό κράτος, μηχανοργάνωση και διαφάνεια δομών και ελέγχων με αιχμή του δόρατος το Περιουσιολόγιο, το Κτηματολόγιο και το Δασολόγιο. Άρα, η υγιής ανάπτυξη και η λειτουργική οικονομία δεν είναι δουλειά μόνο του Υπουργείου Οικονομικών.
Είναι θέμα και δικαιοσύνης και διοίκησης και χωροταξίας, για να αναφέρω τα βασικά.
Παραδείγματος χάρη, για τη διοίκηση:
Κύριοι Υπουργοί, θα επενδύατε ποτέ τα χρήματά σας σε μία οικονομία όπου ένας εκβιαστής θα μπορούσε ανενόχλητος να παγώσει την επένδυσή σας με μία ανυπόστατη αγωγή, που θα εκδικαζόταν σε δεκαπέντε χρόνια; Διότι, σύμφωνα με τη μελέτη της Παγκόσμιας Τράπεζας, το 2011 η χώρα μας αξιολογήθηκε ως εκατοστή πεντηκοστή πρώτη σε σύνολο εκατόν ογδόντα τριών χωρών ως προς το χρόνο εκδίκασης μίας αστικής υπόθεσης. Είμαστε δε και οι πρώτοι μεταξύ των είκοσι επτά κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα θέματα διαφθοράς.
Κύριε Υπουργέ, μπορούμε να εξηγήσουμε στους πολίτες γιατί η Μποτσουάνα, παραδείγματος χάρη, ή η FYROM μηχανοργάνωσαν τη λειτουργία των δικαστηρίων τους, ενώ εμείς, παρά τον πακτωλό των ευρωπαϊκών κονδυλίων, δεν το κάναμε ακόμη;
Κύριοι δανειστές, κύριοι Τροϊκανοί –δεν είναι εδώ, αναφέρομαι μεταφορικά- πείτε μας ειλικρινά, τι αξιολογείτε ως πιο σημαντικό, τι επιτέλους βελτιστοποιεί τις πιθανότητες να πάρετε πίσω τα λεφτά σας; Ένα δάνειο σε μία οικονομία με κατώτατο μισθό 500 ευρώ ή σε μία άλλη με κατώτατο μισθό 700 ευρώ, που όμως διαθέτει κτηματολόγιο, δασολόγιο και ξεκάθαρη πολιτική χρήσεων γης; Είκοσι πέντε χιλιάδες σελίδες νομικών κειμένων είναι η πολεοδομική χωροταξική νομοθεσία μας. Δεν έχουν όλες οι πόλεις μας σχέδιο πόλης. Όσες το κατάφεραν, τους κόστισε περισσότερο από 600 χιλιάδες ευρώ ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο και καμία δεκαπενταριά χρόνια.
Στον Αστέρα Βουλιαγμένης, που θέλουμε να πουλήσουμε, κύριοι Υπουργοί, συγκρούστηκαν επτά διαφορετικά επίπεδα χωροταξικού σχεδιασμού. Το 10% της επιφάνειας της Ελλάδας κρίνεται στα δικαστήρια με πολύχρονους και πολυδάπανους δικαστικούς αγώνες. Το δημόσιο από τη μία, ιδιώτες, εκκλησία, νομικά πρόσωπα από την άλλη. Δεν τα λέω εγώ. Η προχθεσινή έκθεση της ΕΤΕ τα αναφέρει.
Σε ό,τι αφορά τα οικονομικά, κύριε Υπουργέ, ως μικρομεσαίος επιχειρηματίας θα επενδύατε σε μία χώρα όπου η μόνη σταθερά παράμετρος του φορολογικού πλαισίου είναι η τακτική αλλαγή με αυθαίρετους, άδικους και αναδρομικούς τρόπους και διαδικασίες;
Σε ό,τι αφορά τη δημόσια διοίκηση, κύριε Υπουργέ, θα δεσμεύατε ποτέ κεφάλαια, θα αναλαμβάνατε ποτέ υποχρέωση αποπληρωμής δανείων, των οποίων η εξυπηρέτηση θα εξαρτιόταν από την έγκαιρη απάντηση της Πολεοδομίας, της Αρχαιολογίας, της Πολιτικής Αεροπορίας, του Ναυτικού και άλλων εκατό περίπου υπηρεσιών του δημοσίου; Και αν αυτή την πληγή την αντιμετωπίζετε –που αμφιβάλω- με το fast track, πιστεύετε πως μπορεί να υπάρξει βιώσιμη ανάπτυξη χωρίς τους μικρομεσαίους;
Να γιατί, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η ανάπτυξη κατά τη γνώμη μου δεν στηρίζεται μόνο στην αρμονία των αριθμών, που πολλές φορές είναι και επίπλαστη, αλλά κυρίως στις μεγάλες τομές, στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, στην εξυγίανση των δομών. Αυτή είναι η πορεία προς την ανάπτυξη. Όλα τα άλλα είναι ένα αγχώδες κυνήγι προσαρμογών. Έχει ενδιαφέρον αυτό το κυνήγι και καλά κάνουμε και το κάνουμε. Μπορεί, όμως, αυτό το κυνήγι κάποιες στιγμές να σε σταθεροποιεί, αλλά μπορεί, δυστυχώς και να σε καθηλώνει σταθερό στην αφετηρία.»
(Ο Σπύρος Λυκουδης έχει σπουδάσει διοίκηση επιχειρήσεων στις ΗΠΑ, έχει δουλέψει ως ανώτερο στέλεχος στον ιδιωτικό τομέα. Είναι βουλευτής Επικρατείας της ΔΗΜΑΡ και, μέχρι πρόσφατα ήταν γραμματέας του κόμματος)