Ο γνωστός ψυχίατρος και ψυχαναλυτής, Ματθαίος Γιωσαφάτ, έφυγε από την ζωή την Τετάρτη, σκορπώντας τη θλίψη στον επιστημονικό κόσμο.
Ο σπουδαίος ψυχίατρος, κατάφερε να "χτίσει" μια σπουδαία καριέρα, ενώ αφιέρωσε όλη του την ζωή στην κατανόηση των άλλων και είχε σαν κίνητρο πάντα να βοηθήσει όσους περισσότερους μπορούσε με τη θεραπεία, τις διαλέξεις, αλλά και τα βιβλία του.
«Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ δεν είναι πια μαζί μας. Το πνεύμα όμως, τα λόγια και το αποτύπωμά του πάνω σε χιλιάδες ανθρώπους θα είναι πάντα εδώ. Αφιέρωσε τη ζωή του στην κατανόηση των άλλων και είχε σαν κίνητρο πάντα να βοηθήσει όσο περισσότερους μπορούσε με τη θεραπεία, τις διαλέξεις, τα βιβλία του... Αφήνει πίσω του ένα έργο σημαντικό κ μια οικογένεια κ φίλους που νιώθουμε τυχεροί που τον είχαμε στη ζωή μας», αναφέρεται στην ανάρτηση που δημοσιεύθηκε στη σελίδα του.
Ο ίδιος είχε μακροχρόνια εμπειρία στον τομέα της ψυχιατρικής, ενώ στις σπάνιες δημόσιες εμφανίσεις του αναφερόταν συχνά στον έγγαμο βίο και τα προβλήματα των ζευγαριών.
Το 2018 είχε βρεθεί ως καλεσμένος στο πλατό της ΕΡΤ, στην εκπομπή "Στα άκρα" με τη Βίκυ Φλέσσα και είχε αναλύσει τις ανθρώπινες σχέσεις με επίκεντρο τον θεσμό του γάμου, την απόκτηση παιδιού, αλλά και τον έρωτα.
"Οι άνθρωποι είναι άσχετοι με τον έρωτα. Οι περισσότεροι δεν έχουν ζήσει τον έρωτα, γιατί ο έρωτας είναι η ικανότητα να αγαπάς. Δεν έχουμε ρεαλιστικά πρότυπα για τον έρωτα και για αυτό δεν συνιστώ να παντρευόμαστε, όταν λέμε ότι είμαστε τρελά ερωτευμένοι. Αυτό θα σβήσει μέσα σε μία μέρα ή σε ένα χρόνο. Μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε ερωτευμένοι αλλά σε πραγματικό, ρεαλιστικό επίπεδο" ανέφερε ο ίδιος στην συνέντευξή του.
Ο ίδιος, μάλιστα είχε γράψει και ένα βιβλίο με τίτλο "Να παντρευτεί κανείς ή να μην παντρευτεί", το οποίο αφορά άμεσα τον γάμο και τα προβήματα των ζευγαριών. Ο ίδιος, για την συγγραφή του βιβλίου είχε βασιστεί στην εμπειρία του ως ψυχαναλυτής - ψυχοθεραπευτής.
Το βιβλίο του, "Να παντρευτεί κανείς ή να μην παντρευτεί", εκδόθηκε το 2014 και στηρίζεται στη πείρα του συγγραφέα ως ψυχιάτρου, παιδοψυχιάτρου, ψυχαναλυτή - ψυχοθεραπευτή και κυρίως στην προσωπική του εμπειρία βραχείας ή μακρότερης εμπειρίας με περισσότερα από έξι χιλιάδες ζευγάρια, που παρακολουθούσε, είτε στην Ελλάδα, τα τελευταία τριάντα χρόνια, είτε στο Λονδίνο. Παρακάτω παρατίθενται ορισμένα αποσπάσματα από τον συγγραφέα για τον γάμο, τον έρωτα, την αγάπη και τα διαζύγια.
Για τον γάμο:
«Ο γάμος ή η συντροφικότητα είναι ίσως η μόνη σχέση όπου μπορεί κανείς να ζήσει βαθιές συναισθηματικές και συχνά παιδικές ανάγκες. Όπως είναι η ανάγκη για αγάπη, για τρυφερότητα, για να μωρουδίζει κανείς, να αφήνεται, να εξαρτάται. Όλα αυτά έξω στη ζωή δεν μπορούμε να τα κάνουμε, γιατί δεν γίνεται. Η ενήλικη ζωή και η κοινωνία είναι κανονισμένη αλλιώς. Οπότε, όλες αυτές οι βαθιές, παιδικές, έντονες ανάγκες που έχουμε όλοι οι άνθρωποι, μερικοί παραπάνω, μερικοί λιγότερο, ικανοποιούνται στον "γάμο". Ικανοποιούνται όμως; ».
Για τον έρωτα:
«Ο τρελός έρωτας φεύγει γρήγορα και δεν έχει σχέση με τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας, αλλά με τον εαυτό μας: χρησιμοποιούμε το ταίρι μας ως καμβά πάνω στον οποίο ρίχνουμε τις δικές μας προβολές. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα εξαιρετικά ναρκισσιστικό συναίσθημα, διόλου δημιουργικό. Μέσα από τον έρωτα αναζητούμε διακαώς να βρούμε εκείνο που δεν είχαμε από παιδιά, αδιαφορώντας για το αν ο άνθρωπός μας, αισθάνεται βολικά μέσα στο κοστούμι που του ετοιμάσαμε» τονίζει ο κ. Γιωσαφάτ.
Για την αγάπη:
«Την έχουμε ταυτίσει με..."τσάι και συμπάθεια", χλιαρά συναισθήματα που ακολουθούν το θυελλώδες πάθος του έρωτα. Λίγοι είναι σε θέση να εκτιμήσουν το μεγαλείο της, αλλά και τη δύναμή της να μας οχυρώσει σε μια υγιέστατη σχέση, ερωτικότατη και καθόλου "ρουτινιάρικη"».
Για τα διαζύγια:
«Ενώ παλαιότερα μόλις μία στις είκοσι Ελληνίδες αποφάσιζε να ζητήσει διαζύγιο, σήμερα οι οκτώ στους δέκα γάμους διαλύονται ύστερα από γυναικεία απόφαση. Η αλήθεια είναι ότι οι άνδρες βολεύονται περισσότερο με τον ρόλο του συζύγου, αναζητώντας να καλύψουν τις όποιες ελλείψεις εντός σπιτιού μέσα από παράνομες σχέσεις. Αντιθέτως η γυναίκα, πιο χειραφετημένη από ποτέ, αν φύγει συναισθηματικά, δεν αργεί να κλείσει διά παντός την πόρτα πίσω της»