Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024  15:42:28

Αυτές φέρονται ότι οι πιο... άπιστες ελληνικές πόλεις! Η μυθολογία για την «ερωτική» Θεσσαλονίκη (πολύ πριν την Τρούμπα). Τελευταία φέρεται η Καλαμάτα με πλήθος κόκκινων φαναριών και νταβατζήδων παλαιότερα, όπως και η Αιτωλοακαρνανία. Κύριο

Τα κρούσματα της απιστίας είναι ένας συντελεστής. Μετά οι καταστάσεις της διπλής ζωής και παραβατικότητας από την Κρήτη τα νησιά των ναυτικών και την Μακεδονία των μεταναστών, των μπορντέλλων κατά συρροήν, των καφέ σαντάν παλαιότερα.

Και που βρίσκονται οι μονογαμικοί κάτοικοι; Αυτό σκέφτηκαν οι διαχειριστές της ιστοσελίδας Ashleymadison και έκαναν μία έρευνα για τους άπιστους Έλληνες. Με την όποια μικρή η μεγαλύτερη αξιοπιστία της.

Στην κορυφή της λίστας βρίσκεται η Αθήνα, με 5 εκατομμύρια πληθυσμό το 12,75% είναι εγγεγραμμένοι ως μέλη στην Ashleymadison.com, οπότε δεν προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη το γεγονός της πρωτιάς.

Δεύτεροι έρχονται οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης( της πόλης με τον παλαιό , αποκαλυπτικό μύθο της «ερωτικής», πληρωμένης συνήθως, δηλαδή μπορντελιάρικης πόλης και όχι όποιας άλλης ερωτικής- συναισθηματικής), την τρίτη θέση καταλαμβάνουν οι Λαρισαίοι με ποσοστό 5.10% και ακολουθεί το Ηράκλειο με 4,8%. Τρίτοι πριν το τέλος οι Χανιώτες και τελευταίοι και μονογαμικοί εμφανίζονται οι Καλαματιανοί. Πόλη παλαιότερα με μεγάλο αριθμό μπορντέλλων ,πορνών και νταβατζήδων, ονομαστών μάλιστα πανελλήνια.
Σύμφωνα με την συγκεκριμένη έρευνα η λίστα με τις πιο άπιστες ελληνικές πόλεις είναι:
Αθήνα – 14.65% (και Πειραιάς)
Θεσσαλονίκη – 8.70%
Λάρισα – 5.10%
Ηράκλειο– 4.8%
Ιωάννινα – 4.10%
Πάτρα – 3.30%
Ρόδος – 1.90%
Χαλκίδα – 1.70%
Χανιά – 1.30%
Βόλος – 1.10%
Καλαμάτα – 1%

Από την αρχαιότητα «ερωτική πόλη» η Θεσσαλονίκη

Ένας από τους μύθους που κατατρέχει τη σημερινή Θεσσαλονίκη είναι αυτός της «ερωτικής πόλης» Πρόκειται για μια πεποίθηση-ταμπού, που οι ρίζες της χάνονται στα βάθη των αιώνων.
Η κοσμοπολίτικη Θεσσαλονίκη, με την πανσπερμία των φυλών της, τις πανέμορφες φορεσιές των γυναικών, τις περίφημες πιάτσες και τα ονομαστά μπορντέλα της, ασκούσε πάντοτε μιαν ακαταμάχητη γοητεία στους κατοίκους της επαρχίας, που κατέφευγαν συχνά σ' αυτήν για να γευτούν τις απαγορευμένες ηδονές της.
Δεν είναι παράξενο λοιπόν, που με την πάροδο του χρόνου, η Θεσσαλονίκη απέκτησε τη φήμη της «ερωτικής πόλης» με φαλλικό μάλιστα σύμβολο της τον... Λευκό Πύργο!
Αν και πλέον η Θεσσαλονίκη δεν είναι και τόσο ερωτική πόλη, εντούτοις η φήμη της είναι απολύτως δικαιολογημένη διότι στο παρελθόν υπήρξε όντως η πλέον ερωτική πόλη των Βαλκανίων. Και θα δούμε αμέσως το γιατί.

Η «ΑΜΑΡΤΩΛΗ» ΜΠΑΡΑ ΚΑΙ Η ΣΤΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

Δεν γνωρίζουμε κατά πόσο «ερωτική πόλη» υπήρξε η Θεσσαλονίκη κατά την αρχαιότητα, αν και είναι γνωστό πως υπήρχαν στην πόλη αρκετά Ιερά της Αφροδίτης και άλλων οργιαστικών θεοτήτων της Ανατολής.

Το σίγουρο πάντως είναι πως η Θεσσαλονίκη ήταν ένας φημισμένος προορισμός για «σεξουαλικό τουρισμό» από την εποχή ακόμη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Οθωμανική Θεσσαλονίκη προσέφερε κάθε είδους σεξουαλικές και άλλες απολαύσεις στους επισκέπτες της, και ήταν φημισμένη για τα λουτρά της, τα χανουμάκια της, τα χασισοποτεία της και τα πορνοστάσια της.
Ziegfeld Model – Risque – 1920s – by Alfred Cheney Johnston. Restored by Nick & jane for Dr. Macro's High Quality Movie Scans
Οι Οθωμανοί αξιωματούχοι είχαν τα μικρά ιδιωτικά τους χαρέμια, ενώ κάθε αξιοσέβαστος νεαρός Εβραίος της Σαλονίκης δεν μπορούσε να αρνηθεί την πρόσκληση κάποιου φίλου του να επισκεφθεί την «αδελφή» του. Όσο για τους Έλληνες της πόλης.

Στα τέλη του 19ου αιώνα η περιοχή του αγοραίου έρωτα της Θεσσαλονίκης άρχισε να εντοπίζεται στα δυτικά της πόλης και κοντά στο λιμάνι. Οι αφιερωμένες στη θεά του έρωτα περιοχές του Βαρδαρίου, όπως τα πολυτραγουδισμένα Λαδάδικα και η θρυλική Μπάρα, βρίσκονταν πάντα κοντά στο λιμάνι και στις δυτικές πύλες της Θεσσαλονίκης, για να εξυπηρετούν καλύτερα τους εισερχόμενους στην πόλη ταξιδιώτες.

Στα «Σπίτια» του Κανάλ ντ' Αμούρ έβρισκαν ως πρόσφατα καταφύγιο οι κουρασμένοι ταξιδιώτες, οι φαντάροι, οι ναυτικοί, οι έμποροι, οι βαριεστημένοι σύζυγοι και κάθε κατηγορίας εκπρόσωποι του αρσενικού φύλου. Με πρόσωπα φτιασιδωμένα από επιστρώματα φτηνών καλλυντικών, οι ιέρειες του έρωτα, γυμνές και με τα πόδια προκλητικά ανοιγμένα, καλούσαν τους βιαστικούς περαστικούς να γευτούν τον «αγοραίο έρωτα».

Η χρυσή εποχή της θρυλικής Μπάρας (από το Ισπανοεβραιϊκό Μπάριο) ή συνοικία των Ελών ήταν το 1916-1918, όταν η κοσμοπολίτικη Στρατιά της Ανατολής, που αριθμούσε 300.000 άνδρες, του Στρατηγού Σαράϊγ αποβιβάστηκε στην Θεσσαλονίκη.
Με την παρουσία της τεράστιας στρατιάς του Σαράιγ η Θεσσαλονίκη μεταβλήθηκε σε μια κοσμοπολίτικη μυρμηγκοφωλιά: στο ήδη υπάρχον εθνολογικό μείγμα των κατοίκων της (Εβραίοι, Έλληνες, Τούρκοι, Σλάβοι, Αρβανίτες, Βλάχοι, Φραγκολεβαντίνοι κ.α.) προστέθηκε και το ετερόκλητο συνοθύλευμα του συμμαχικού εκστρατευτικού σώματος.

Οι Γάλλοι μετέφεραν εκεί Αλγερινούς, Μαροκάνους, Σενεγαλέζους, μαύρους από το Σουδάν καθώς επίσης και κρεόλους από την Καραϊβική. Οι Άγγλοι αποβίβασαν στην πόλη και Σκωτσέζους, Αυστραλούς, Νεοζηλανδούς αλλά και διάφορες φυλές της Ινδίας. Υπήρχαν επίσης Ιταλοί και Ρώσοι στρατιώτες, ενώ τέλος προστέθηκαν οι πολυπληθείς Σέρβοι και Μαυροβούνιοι.
Σε καμιά άλλη ευρωπαϊκή πόλη δεν είχαν συγκεντρωθεί έως τότε τόσες πολλές και διαφορετικές φυλές –μια πραγματική Βαβέλ εθνοτήτων, γλωσσών, θρησκειών και συνωμοσιών! Η φανταχτερή Θεσσαλονίκη ζούσε εκείνη την εποχή ανεπανάληπτες στιγμές.

Μαζί με τη Στρατιά της Ανατολής κατέφθασαν και καραβάνια από πόρνες, κάθε χρώματος, φυλής και γλώσσας που, μαζί με το ντόπιο δυναμικό, ανέλαβαν να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές ορμές της τεράστιας στρατιάς του Σαράιγ. Στην ακμή της η «συνοικία του αίσχους» είχε πάνω από 2.000 πόρνες!
Στη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου η Μπάρα ήταν η μεγαλύτερη συνοικία με «κόκκινα φώτα» στην Ευρώπη. Ειδικά τη νύχτα ήταν μια πολυσύχναστη περιοχή. Για τους νεαρούς στρατιώτες η Μπάρα ήταν ο αγαπημένος τους τόπος για διασκέδαση και απόλαυση. Στη διάρκεια του πολέμου οι στρατιώτες ήταν οι περισσότεροι πελάτες της Μπάρας. Γι' αυτό και ξένοι στρατιωτικοί γιατροί επισκέπτονταν συχνά τις πόρνες για να εξετάσουν την κατάσταση της υγείας τους, ώστε να προστατεύσουν τους στρατιώτες τους από αφροδίσια νοσήματα και ιδιαίτερα από τη σύφιλη, τη μάστιγα εκείνης της εποχής.

Ορισμένα «σπίτια» είχαν μια απλή και σχεδόν οικογενειακή ατμόσφαιρα, ενώ οι πόρνες προέρχονταν απ' όλα τα μέρη της Ελλάδας και της Κύπρου, ανάμεσά τους και αρκετές ντόπιες Θεσσαλονικιές (Ελληνίδες, Εβραίες και Μουσουλμάνες). Μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου παρέμειναν στη Μπάρα γύρω στις 1.000 πόρνες, που εξυπηρετούσαν στα μικρά δωματιάκια τους φαντάρους, εμπόρους αλλά και αγρότες της Μακεδονίας. Όμως ο αριθμός τους έφθινε σταδιακά.
Στη οδό Αφροδίτης, τα πορνεία-καμαρούλες ήταν κοντά το ένα στο άλλο. Σχεδόν όλα μονοόροφα.

Εκεί, οι περισσότερες πόρνες είχαν και το νοικοκυριό τους.
Κάποια καμαράκια είχαν επιπλέον μια μικρή κουζίνα, ή ένα ακόμη μικρό δωμάτιο. Στην πόρτα του κάθε «ατομικού» πορνείου καθόταν η μία και μοναδική εργάτρια του σ3ξ. Όταν η κοπέλα είχε πελάτη, τραβούσε την πόρτα. Θραύση έκαναν Ουγγαρέζες και Πολωνές πόρνες. Υψηλού επιπέδου ήταν επίσης οι Σμυρνιές και οι Βολιώτισσες.

Υπήρχαν όμως και κανονικά σπίτια στην Μπάρα. Ανάμεσα στις οικείες του πληρωμένου έρωτα, ζούσαν και οικογένειες. Για την αποφυγή παρεξηγήσεων με ξαναμμένους εραστές, η επιγραφή στην πόρτα ήταν σαφής. «Προσοχή οικογένεια». Στον δρόμο αυτό, η πράξη δεν κόστιζε ακριβά. Το ίδιο και στη Βάκχου, ή την Οδυσσέως.
Σχεδόν τα μισά λεφτά, από ότι πλήρωναν στα δύο πολυόροφα «σπίτια» της οδού Ειρήνης. Εκεί, για να καταλήξουν στο κρεβάτι κάποια κοπέλας που νοίκιαζε δωμάτιο, περνούσαν πρώτα από τη διευθύντρια του οίκου! Παρών, φυσικά, στο χώρο και ο μπράβος. Την περιθωριακή περιοχή πλαισίωναν καφενέδες, ταβερνάκια και τεκέδες.

Ο ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΠΑΡΑΣ

Το «γκέτο» της Μπάρας, ήταν ένας σουρεαλιστικός κόσμος φουκαράδων, τυχοδιωκτών και αγοραίου έρωτα, που λειτουργούσε με τους δικούς του κανόνες. Πολλοί συγγραφείς, που επισκέπτονταν τότε τη Θεσσαλονίκη, περιέγραφαν τη «γοητεία» και την «παραδοσιακή ερωτική αίσθηση της Ανατολής», που απέπνεε η πόλη και ιδιαίτερα η Μπάρα.
Η ρωσική επανάσταση τον Οκτώβριο του 1917 καθώς και η Μικρασιατική καταστροφή έφεραν στην πόλη καταδιωγμένους Ρώσους αριστοκράτες και εξαθλιωμένους Μικρασιάτες πρόσφυγες. Ανάμεσα τους υπήρχαν και πολλά «απροστάτευτα και ορφανά κορίτσια», που η οικονομική ανάγκη τα καθιστούσε ευάλωτα και τα ωθούσε προς την πορνεία.

Οι πουτάνες ή πόρνες (στα τούρκικα ονομάζονταν και «μικρές κυρίες» ή χανουμάκια) ζούσαν κάτω από τη βία των νταβατζήδων τους και των πελατών τους. Κάποιες από αυτές τις «κοινές γυναίκες» κατέληγαν το πρωί μεθυσμένες, ημίγυμνες, με μαυρισμένα μάτια και με το αίμα να κυλά από τη μύτη και τα δόντια τους, αφού το προηγούμενο βράδυ είχαν υποστεί κακοποίηση από θυμωμένους και μεθυσμένους πελάτες. Σε μερικά ανωτέρου επιπέδου «σπίτια» η Πατρόνα ή «Μαμά» κανόνιζε τις τιμές και διαπραγματεύονταν το «εμπόρευμα» της. Συχνά μάλιστα έστελνε και κοπέλες σε ιδιωτικές επισκέψεις σε σπίτια αριστοκρατών.

Προσθήκη σχολίου

Βεβαιωθείτε ότι εισάγετε τις (*) απαιτούμενες πληροφορίες, όπου ενδείκνυται. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.

Πολυμέσα

Cookies make it easier for us to provide you with our services. With the usage of our services you permit us to use cookies.
Ok Decline