1.Αντίθετα με την απάθεια και τη χαλαρότητα ,που τους διακρίνουν, νομιμοποιούν την παρανομία και την έλλειψη σεβασμού στους νομιμόφρονες πολίτες, την θρασύτητα των ολίγων προς τους νόμους. Επιτείνουν υπουργείο και διοικήσεις την παρανομία και την υποβάθμιση, ενώ παρανομούν και αυτοί, καθώς αδιαφορούν για τα δημόσια έσοδα από τις ελλειμματικές συγκοινωνίες αυτές.
2.«Το διατηρητέο χάλι του Ηλεκτρικού» ένα άρθρο-κόλαφος του συγγραφέα και χρονογράφου-δημοσιολόγου της «Κ» Τάκη Θεοδωρόπουλου. Οι μισοί δεν τηρούν τη ..υποχρεωτική μάσκα, όπως και στα λεωφορεία χτυπούν κάρτα εισόδου... ένας τους..δέκα
«Ο Ηλεκτρικός δεν είναι ακριβώς μετρό. Το μεγαλύτερο μέρος της γραμμής του είναι εξωτερικό και, εννοείται, δεν μπορεί να αναπτύξει την ταχύτητα του μετρό. Δεν είναι ακριβώς μέσο συγκοινωνίας. Συνδέει τον Πειραιά με την Κηφισιά, συνδέει όμως και τη σημερινή Αθήνα με το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν της. Με ένα εισιτήριο, κατεβαίνοντας μια κυλιόμενη σκάλα, ταξιδεύεις στον χρόνο. Αυτό έχει τις ομορφιές του, όπως ο σταθμός του Πειραιά, τα υπέροχα πράσινα πλακάκια στην πλατεία Βικτωρίας, που γλίτωσαν από το σύγχρονο γούστο. Οφείλω, δε, να ομολογήσω ότι όταν περνάει μετά το Μοναστηράκι από την Αρχαία Αγορά το θέαμα παραμένει αξεπέραστο. Έχει όμως και τα αρνητικά του. Διότι το ταξίδι στον χρόνο το ακολουθεί και το ταξίδι στην ατμόσφαιρα. Στο μετρό νομίζεις πως το επάγγελμα του ακορντεονίστα επαίτη έχει χαθεί. Όπως και η τέχνη του αφηγητή της δυστυχίας. Εξακολουθούν να ανθούν στον Ηλεκτρικό.
Ο Ηλεκτρικός σού υπενθυμίζει ότι ένα από τα επιτεύγματα της ευρωπαϊκής Αθήνας είναι ο πολυπολιτισμικός της χαρακτήρας. Επειδή διασχίζει την περιοχή του έκτου διαμερίσματος, που καλείται και μικρή Καμπούλ, στους εκεί σταθμούς θυμίζει την ταχεία της Καμπούλ. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός εκείνες τις ταμπέλες που έγραφαν «Απαγορεύεται το πτύειν». Τώρα ουδείς πτύει, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι ο Ηλεκτρικός έχει χάσει τη γοητεία των λεκιασμένων καθισμάτων και τη θαλπωρή των ανθρώπινων οσμών. Σε γενικές γραμμές, είναι ένα μέσο ιδιαιτέρως φιλικό προς τον χρήστη. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιος υπάλληλος θέλησε να ελέγξει το εισιτήριό μου. Νομίζω ότι υπήρχαν ακόμη οι ταμπελίτσες με το «Απαγορεύεται το πτύειν».
Χθες χρειάστηκε να χρησιμοποιήσω τον Ηλεκτρικό, όπως το κάνω όποτε δεν μετακινούμαι πεζή στην Αθήνα. Άλλαξα από ένα σχεδόν άδειο μετρό στο Μοναστηράκι. Στη γραμμή Πειραιάς – Κηφισιά το πλήθος δεν χωρούσε στις αποβάθρες. Ο επόμενος συρμός αναμενόταν σε 2 λεπτά, αλλά μια μάλλον αυστηρή γυναικεία φωνή απ' τα μεγάφωνα ανακοίνωσε ότι δεν επρόκειτο να επιβιβάσει – προφανώς ήταν ήδη γεμάτος. Ακολουθούσε άλλος. Σκέφτηκα πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι στην παραμονή δεν είχαν καν την πολυτέλεια να στριμωχτούν και να περιμένουν. Κάποιοι συνδικαλιστές είχαν κηρύξει απεργία εναντίον τους. Δεν ζητούσαν καλύτερες συνθήκες για τον Ηλεκτρικό – προφανώς δεν τον χρησιμοποιούν για τις μετακινήσεις τους. Απαιτούσαν, όμως, φθηνότερα μακαρόνια. Με δύο λόγια, ο Ηλεκτρικός έχει το χάλι του. Επειδή, όμως, έχει το χάλι του, έχει και τη χάρη του. Μας θυμίζει πώς ήταν η ζωή στην Αθήνα πριν από μερικές δεκαετίες. Και απ' αυτήν την άποψη, αναρωτιέμαι μήπως δεν θα έπρεπε να τον αγγίξουμε. Να τον κηρύξουμε διατηρητέο και αυτόν και το χάλι του.».