Το άρωμα N°5 της Chanel είναι σήμερα μια πλανητική επιτυχία και κάνει τις μεγαλύτερες πωλήσεις. Ο καλλιεργητής Ζοσέφ Μουλ, με το μπερέ του, παρακολουθεί με άγρυπνο μάτι τα λουλούδια του, στο χωριό Πεγκομά των γαλλικών Αλπεων. Είναι μια παράδοση που ξεκίνησε την εποχή του Ναπολέοντα.
Αυτές τις ημέρες, η σοδειά μαζεύεται και συγκεντρώνεται. Δεκάδες εργάτες ξεκολάνε τα πανέμορφα στρογγυλά τριαντάφυλλα με προσοχή. «Πρέπει να πάρεις το τριαντάφυλλο στην παλάμη προσεκτικά. Μετά, να κόψεις τον μίσχο με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Κι όλα αυτά την αυγή, πριν ο ήλιος ζεστάνει τα λουλούδια και χάσουν το άρωμά τους», εξηγεί ο Ζοζέφ Μουλ, ο οποίος καλλιεργεί την ποικιλία « centifolia », το διάσημο τριαντάφυλλο με τα εκατό πέταλα.
Το αγρόκτημα συγκεντρώνει 5 τόνους πέταλα καθημερινά. Ολη η παραγωγή γίνεται για την Chanel, η οποία υπέγραψε αποκλειστικό συμβόλαιο με την οικογένεια Mουλ το 1989 και το ανανεώνει κάθε δέκα χρόνια. «Στοιχίζει πολύ φθηνότερα να τα αγοράσουμε στην Τουρκία ή στη Βουλγαρία, αλλά επιλογή μας είναι η περιοχή της Γκρας στη Γαλλία» δηλώνει ο Ζαλ Πολζ, ο δημιουργός των αρωμάτων Chanel.
Mόνο στην Γκρας βρίσκει κανείς ακόμη λουλούδια τέτοιας ποιότητας. Οι μεγάλες παραγωγές εγκαταστάθηκαν στην Αίγυπτο, στην Ινδία, στην Κίνα και στην Ουκρανία όπου τα εργατικά χέρια και η παραγωγή είναι φθηνότερα», προσθέτει. Το άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι η ανταγωνιστικότητα: κάθε χρόνο πάνω από 400 αρώματα δημιουργούνται στον πλανήτη και όλο και περισσότεροι αρωματοποιοί προτιμούν τα υποκατάστατα του πετρελαίου και καλούν ειδικούς που γνωρίζουν τα συνθετικά αρώματα και παράγονται από γίγαντες, όπως οι Quest, IFF, Givaudan.
Αυτή η αγορά εκπροσωπεί ετησίως πάνω από 4 δις ευρώ αλλά η ποιότητα συνεχώς πέφτει. Από την πλευρά της η Greenpeace επισημαίνει ότι τα συνθετικά αρώματα έχουν κίνδυνο για αλλεργίες και καρκίνους, ενώ από το 2006 οι αρωματοποιοί πρέπει να επισημαίνουν στις ετικέτες τους την παρουσία αλλεργικών ουσιών.
Ολα αυτά δεν αφορούν την Chanel. «Εμείς δεν ανήκουμε σε αυτή την βιομηχανία. Οι μέθοδοί μας είναι ακόμη όπως τα παλιά χρόνια» δηλώνει η μητρική εταιρεία.
Μόλις τα ροδοπέταλα συλλεγούν προωθούνται προς το εργοστάσιο το οποίο βρίσκεται στην άλλη άκρη των κτημάτων Μουλ. Τα ροδοπέταλα ζυγίζονται πολύ προσεκτικά πριν αρχίσει η επεξεργασία σε μεγάλους κάδους όπου παραμένουν επί 6 ώρες. Η επεξεργασία στη συνέχεια γίνεται όλο και πιο περίπλοκη. Απαιτείται ένας τόνος ροδοπέταλα για να βγει 1,5 κιλό από αυτό το μυθικό νέκταρ. Τιμή; Περίπου 6.870 ευρώ το κιλό.