Ο προπονητής (με τα καλά του και τα άσχημά του) είναι πάντα η εύκολη λύση: να φύγει για να απελευθερωθεί το... τεράστιο ταλέντο του «καταπιεσμένου» Ελληνα ποδοσφαιριστή. Ναι, ο Αναστασιάδης φέρει μεγάλο μερίδιο ευθύνης, είναι ιδιόρρυθμος, έχει εμμονές (ποιος δεν έχει;). Ασχετος όμως δεν είναι. Και το νέο «ναυάγιο» με την Αρμενία έφερε στην επιφάνεια τις εθνικές παθογένειες, που πάντα αρεσκόμαστε να κρύβουμε κάτω από το χαλί και αφορούν την επαγγελματική - εθνική (ποδοσφαιρικά) συνείδηση, τόσο των παικτών όσο και της απελπιστικά «αόρατης» ΕΠΟ.
Ο Ρεχάγκελ ρίσκαρε όταν ήρθε στη χώρα μας, προκειμένου να δημιουργήσει ένα σύνολο - οικογένεια. Μια ομάδα που θα έχει ρόλους, θα πονάει τη φανέλα, θα έχει πλάνο, δεν θα έχει παρεάκια και κλίκες. Από τα πρώτα άσχημα αποτελέσματα χλευάστηκε όσο κανείς. Ομως, ο παμπόνηρος Γερμανός είχε αντιληφθεί αμέσως το ελληνικό πρόβλημα, στηρίχθηκε (σε αντίθεση με τον Σάντος) και δικαιώθηκε.
Δυστυχώς, ο ναρκισσισμός, τα «καπετανάτα», οι διαρροές (με το αζημίωτο) στον Τύπο και η συμμετοχή - αγγαρεία στην Εθνική επέστρεψαν. Παρά τα σημαντικά λάθη του Αναστασιάδη, το μόνο πάθος που επέδειξαν οι διεθνείς στο χορτάρι ήταν στον... εθνικό ύμνο. Ποτέ πρώτοι πάνω στην μπάλα, ασυνεννοησία, τρομακτική έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης και εικόνα 11 ξεχωριστών προσωπικοτήτων στο γήπεδο παρά συμπαγούς ομάδας.
ΥΓ.: Η δήλωση «αναλαμβάνω την ευθύνη», παρότι έχει χάσει το νόημά της στην πολιτική, έχει τεράστιο βάρος και ακολουθείται από γενναίες πράξεις. Και το ποδόσφαιρο δεν είναι πάντα πολιτική...
