Παρακολουθούμε, όχι χωρίς αγωνία και απογοήτευση, την προϊούσα συρρίκνωση των Τμημάτων Ελληνικών Σπουδών –και της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών-ανά τον κόσμο και την αδυναμία-ή την απροθυμία- των ελληνικών κυβερνήσεων-όχι μόνον τα τελευταία δύσκολα χρόνια- να προβούν σε ενέργειες που θα έδειχναν, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον μια ευαίσθητη πρόσληψη του όλου ζητήματος: που δεν μένει μόνον σε επίπεδο πολιτικό ή ακαδημαϊκό, αλλά που σχετίζεται και με τις επικίνδυνες ασυμμετρίες ανάμεσα στην υπεροπλία του τεχνοκρατικού πολιτισμού και μιας επιχειρηματικής κουλτούρας αφενός και αφετέρου στη δραματική αναγκαιότητα της ανθρωπιστικής σκέψης: που μπορεί να νοηματοδοτήσει και να κατευθύνει προς το «ανθρωπινότερο» σήμερα την ανθρώπινη πράξη. «...και με αυτό ακόμα το κριτήριο του οικονομικού συμφέροντος χρειάζονται στοιχεία από τις Ανθρωπιστικές Σπουδές και τις τέχνες, προκειμένου να προαχθούν τόσο το κλίμα υπεύθυνης και άγρυπνης επίβλεψης όσο και η κουλτούρα δημιουργικής καινοτομίας», θα γράψει η Αμερικανίδα Καθηγήτρια Δικαίου και Ηθικής στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, Martha C. Nussbaum (Όχι για το κέρδος-Οι Ανθρωπιστικές Σπουδές προάγουν τη Δημοκρατία, εκδ. Κριτική, 2013, σ. 48).

Cookies make it easier for us to provide you with our services. With the usage of our services you permit us to use cookies.
Ok Decline