Με την απόλυτη πλειοψηφία των πολιτών να αποτιμά, σύμφωνα με όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, θετικά την πρώτη διετία της διακυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη πτο φαινόμρνο προβληματίζει. Για πρώτη φορά στην ιστορία της Μεταπολίτευσης, ιδιαίτερα τις τελευταίες δύο δεκαετίες ένα κυβερνών κόμμα φθάνει στην μέση του εκλογικού του βίου χωρίς να υφίσταται την φυσική φθορά της εξουσίας και την ανάλογη μείωση της εκλογικής του επιρροής. Έστω περιορισμένη. Αντίθετα με μάλλον αυξητική στάση σε σχέση με τα εκλογικά αποτελέσματα του 39% στις περασμένες εκλογές.
Και τούτο, παρά το γεγονός ότι έχουν εμφανισθεί τα πρώτα ρήγματα φθοράς και επικρίσεων , ιδιαίτερα σε κοινωνικά-οικονομικά θέματα της λεγόμενης καθημερινότητας, ενώ επιπλέον ένα μέρος 5% περίπου των ψηφοφόρων της ΝΔ του Ιουλίου του 2019 , φαίνεται δυσαρεστημένο, παραγκωνισμένο πολλαπλά από την Κυβέρνηση και τη διοίκηση, ακάλυπτο ιδεολογικά , ακόμα να αναζητά κάποια άλλη κομματική δεξιά έκφραση. Δεδομένα ,που όμως δεν κρίνονται ως ιδιαίτερα ανησυχητικά για την καλή και σταθερή πορεία της διακυβέρνησης Μητσοτάκη.
Μάλιστα, οι επιτελείς στο Μαξίμου θεωρούν ως βέβαιη τη δεύτερη τετραετία(2023-2027) πρωθυπουργίας Μητσοτάκη..
Οπωσδήποτε θα απαιτηθούν διπλές εκλογές τότε για να εξασφαλισθεί η αναγκαία αυτοδυναμία των 151 και πλέον εδρών της ΝΔ.
Η ΝΔ τις κέρδισε με μια διαφορά 8 περίπου μονάδων, την μεγαλύτερη που έχει καταγραφεί στα ελληνικά εκλογικά χρονικά μετά τις εκλογές του Απριλίου 1990, οπότε και άρχισαν να μειώνονται σταδιακά τα αθροίσματα του παλιού δικομματισμού.
Την διαφορά αυτή φάνηκε στην συνέχεια να διευρύνει διαχειριζόμενη επιτυχώς δυο μείζονες κρίσεις, όπως επισημαίνουν πολιτικοί αναλυτές.
Στην αρχή ήταν η κρίση του προσφυγικού που μετεξελίχθηκε σε κρίση του μεταναστευτικού για να κορυφωθεί με την κρίση ασφαλείας που προκάλεσαν τα γεγονότα στον Έβρο οδηγώντας στην οξύτερη και διαρκέστερη μετά το 1974 ένταση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Όπως ήταν αναμενόμενο, η κρίση αυτή συσπείρωσε ανακλαστικά το εκλογικό σώμα γύρω από την νεοεκλεγμένη κυβέρνηση. (rally around the flag).
Το ίδιο συνέβη και με την υγειονομική κρίση που προκάλεσε η εξάπλωση του covid 19. Προ του "αόρατου εχθρού" οι πολίτες συσπειρώθηκαν και πάλι σε ένα ιδιότυπο rally around the flag. Ο πολιτικός χρόνος πάγωσε. Το εκλογικό εκκρεμές ακινητοποιήθηκε. Η εξέλιξη της πανδημίας και οι επιπτώσεις της στην ζωή των ανθρώπων μονοπώλησαν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης.
Όσο και αν η διαχείριση της πανδημίας αποτέλεσε για την κυβέρνηση μια δύσκολη δοκιμασία που, πέρα από τις επιτυχίες της αρχικής φάσης, δεν ήταν τελικά άμοιρη αστοχιών που θα μπορούσαν να έχουν υψηλό πολιτικό και κοινωνικό κόστος, της έδωσε ταυτόχρονα την δυνατότητα να διατηρήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων μη αφήνοντας στην αντιπολίτευση πολλά περιθώρια αμφισβήτησης της κυριαρχίας της.
Πολύ δε περισσότερο που η μεν αξιωματική αντιπολίτευση αναλωνόταν σε μια ανέξοδη, εν πολλοίς αποσπασματική και ως επί το πλείστον εσωκομματικής κατανάλωσης κριτική χωρίς συγκεκριμένη στρατηγική στόχευση και πειστικές εναλλακτικές προτάσεις ικανές να ανανεώσουν την εικόνα και το αφήγημά της ενόψει της μεταπανδημικής εποχής, η δε ελάσσων αντιπολίτευση αδυνατούσε να επωφεληθεί του γεγονότος ότι ο "νέος δικομματισμός" δεν είχε σε καμμία περίπτωση την πολωτική δυναμική που είχε αποκτήσει στην μεταπολίτευση ο "παλιός" επιτρέποντας επί σαράντα και πλέον χρόνια στο δίπολο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ να δεσπόζει της πολιτικής σκηνής συρρικνώνοντας στο ελάχιστο τον ζωτικό χώρο των αντιδικομματικών δυνάμεων.
Ενώ, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε τουλάχιστον να σταθεροποιήσει τα ποσοστά του μη αφιστάμενος των τελευταίων εκλογικών επιδόσεών του, στον χώρο του Κέντρου, όπου αυτοτοποθετείται ιδεολογικά η πλειοψηφία της κοινής γνώμης, παρέμεινε (παραδόξως;) το μεγάλο κενό η πλήρωση του οποίου εξακολουθεί να βρίσκεται σε εκκρεμότητα.
Αποτελεί το διακύβευμα του εσωκομματικού ανταγωνισμού που ήδη αναπτύσσεται στους κόλπους του ΚΙΝΑΛ ενόψει της εκλογής της νέας ηγεσίας του. Θα αποτελέσει όμως σίγουρα και το μείζον διακύβευμα του γενικότερου κομματικού ανταγωνισμού ενόψει των επόμενων εθνικών εκλογών.
Προς το παρόν η ηγεμονία που ασκεί η πολιτική προσωπικότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη στον μεσαίο χώρο, καθώς και η υπεροχή του τελευταίου ως προς την καταλληλότητα για την πρωθυπουργία, επιτρέπουν στο κυβερνών κόμμα να επιδεικνύει μια πρωτοφανή αντοχή της στην φθορά του χρόνου.
Το ερώτημα είναι αν αποδειχθεί εξίσου ανθεκτικό όταν ο πολιτικός χρόνος αρχίσει να επιστρέφει στην κανονικότητα φέρνοντας στην επιφάνεια τα πραγματικά προβλήματα, τις κοινωνικές αντιθέσεις και τις πολιτικές συγκρούσεις που η διπλή υγειονομική και γαιοπολιτική κρίση των δυο τελευταίων ετών ανέστειλαν μαζί με τις μεταρρυθμίσεις που είχε υποσχεθεί προεκλογικά η ΝΔ.