NonPaperNews - Για να μετέχεις στα γεγονότα

Ψωμοτύρι έχει γίνει το τελευταίο διάστημα στα κυβερνητικά χείλη η χρήση της λέξης «ακροδεξιάς». «Αυτοί που υποκινούν τα επεισόδια είναι ακροδεξιοί». Όποιος είναι απέναντι στην κυβέρνηση είναι ακροδεξιός! Όποιος διαμαρτύρεται στους δρόμους είναι φασίστας. Αυτή είναι η γραμμή του Μαξίμου και αυτήν παπαγαλίζουν οι υπουργοί και οι βουλευτές της αριστεράς που κυβερνά τη χώρα.

Δυστυχώς, όμως για το ΣΥΡΙΖΑ είναι το μόνιμο και μοναδικό επιχείρημα. Δεν υπάρχουν άλλα και αυτό δείχνει ένδεια θέσεων. Το οπλοστάσιο του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι ξεμένει από όπλα και το Μαξίμου επιστρατεύει πλέον παρωχημένες τακτικές της αριστεράς.

Τα περί ακροδεξιάς δεν είναι σοβαρά πράγματα και το συγκεκριμένο επιχείρημα αρχίζει να γίνεται αντικείμενο χλεύης σε πολλά πολιτικό-δημοσιογραφικά στέκια. Το πρόβλημα, όμως είναι ότι είναι επικίνδυνο φαινόμενο να χαρακτηρίζουμε τη λαϊκή δυσαρέσκεια, ως ακροδεξιά. Φοβούμαστε ότι αυτό είναι φασισμός.

Πενήντα χρόνια μετά η αγαπημένη ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα «... η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» επιχρωματισμένη στους κινηματογράφους.
Ο Κινηματογραφικός Οργανισμός Καραγιάννης –Καρατζόπουλος γιορτάζει τα 50 χρόνια παρουσίας του στον κινηματογράφο και παρουσιάζει την αγαπημένη ταινία «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», του 1963, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Τζαβέλλα, σαν να γυρίστηκε χτες.

Σε αυτή τη χώρα όσα μνημόνια και να ψηφιστούν, το Δημόσιο δεν θα αλλάξει. Αυτός ο γιγαντιαίος γραφειοκρατικός μηχανισμός δεν θα μειωθεί ούτε στο ελάχιστο. Το πολύ - πολύ όταν τα πράγματα ζορίσουν λίγο, να απολυθούν προσωρινά ορισμένες καθαρίστριες. Γιατί βγάζουμε αυτή τη χολή σήμερα;

Απλά επειδή μόλις πληροφορηθήκαμε μια απόφαση του υφυπουργού Εσωτερικών κ. Γιάννη Μπαλάφα σύμφωνα με την οποία κατήργησε τον ανενεργό Οργανισμό Κωπαίδος και καλά έκανε.

Οι οκτώ υπάλληλοι όμως που εργάζονταν, προφανώς χωρίς αντικείμενο για πολύ καιρό, μεταφέρθηκαν στην Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας.

Ας ελπίσουμε εκεί τουλάχιστον να έχουν αντικείμενο εργασίας

Δύσκολο να βρεις αισιόδοξο Έλληνα σήμερα. Δύσκολο επίσης να βρεις ψηφοφόρο του ΣΥΡΙΖΑ, λες και εξαερώθηκαν. Πιό σπάνιο να συναντήσεις υπερασπιστή της Κυβέρνησης και της πολιτικής της. Περισσότερες είναι οι συμπάθειες από λαϊκές γυναίκες για τον " βασανισμένο Τσίπρα ". Η απαισιοδοξία, η δυσθυμία, η αβεβαιότητα σκεπάζουν τη χώρα. Γιατί άραγε; Για ποιά δύσκολα ακριβώς;

Όταν ο μέσος ετήσιος μισθός ενός εργαζομένου στις ΗΠΑ είναι 45.000 δολάρια, υπάρχει ένας CEO –σαν να λέμε γενικός διευθυντής- που η αμοιβή του αγγίζει τα 650 εκατ. δολάρια τον χρόνο. Λέγεται Σαντάρ Πιτσάι, είναι 44 ετών, διευθύνει τη Google, -ναι, αυτή που ελέγχει όλους τους υπολογιστές του κόσμου- και αισθάνεται αρκετά «χαμηλόμισθος» σε σχέση με τον προκάτοχό του Έρικ Σμιντ του οποίου οι αποδοχές για την ίδια θέση έφτασαν τα 3 δις δολάρια. Αλλά ούτε αυτός αισθάνεται βολικά όταν έρχεται αντιμέτωπος με τους ιδρυτές του κολοσσού Λάρι Πέιτζ και Σεργκέι Μπριν των οποίων οι προσωπικές περιουσίες είναι 34,6 δις δολάρια του πρώτου και 33,9 δις δολάρια του δεύτερου.

Ο Σαντάρ Πιτσάι, σύμφωνα με δημοσίευμα του BBC, ανέλαβε τα ηνία της Google τον Οκτώβριο, ενώ ανήκε στο δυναμικό της εταιρείας από το 2004, όταν είχε αρχικά αναλάβει την διαχείριση προϊόντων λογισμικού όπως τα γνωστά μας Google Chrome, Google Os και Google Drive.

Η δημοσιοποίηση των αποδοχών του έγινε στις 3 Φεβρουαρίου ενώ συμπίπτει με το φορολογικό «ξεσκόνισμα» που κάνουν Ευρωπαϊκές χώρες στην Google. Συγκεκριμένα μόνο στη Βρετανία η εταιρεία συμφώνησε να καταβάλει αναδρομικούς φόρους από το 2005 ύψους 288 εκατ. δολαρίων, παρότι για αυτό το διάστημα είχε έσοδα 34,6 δις δολάρια. Είχαν φροντίσει οι ιδρυτές της Google να διεκδικήσουν χαμηλό φορολογικό συντελεστή 3% έναντι του 20% που ισχύει στην Γηραιά Αλβιώνα.

Δεν μπορεί να αντέξει ούτε ένα 24ωρο η Ζωή Κωνσταντοπούλου, χωρίς να απασχολήσει τα μέσα ενημέρωσης. Έτσι ξανακτύπησε, με νέα αποκάλυψη, με στόχο πάλι τον Αλέξη Τσίπρα. Η πρώην πρόεδρος της Βουλής είπε λοιπόν ότι ο Πρωθυπουργός της πρότεινε να γίνει Πρόεδρος της Βουλής για να πάει στο υπουργείο Δικαιοσύνης.

Χωρίς να θέλουμε να υποστηρίξουμε τον κ. Τσίπρα, η κυρία Κωνσταντοπούλου μάλλον τα έχει λίγο μπερδεμένα στο μυαλό της. Δεν νοείται μια νέα βουλευτής να μην θέλει το αξίωμα του προέδρου της Βουλής, το τρίτο τη τάξει στην ιεραρχία της χωρας και να προτιμά ένα υπουργείο. Και είμαστε σίγουροι ότι ξέχασε πως μιλούσε και πως χρησιμοποίησε το θεσμικό της ρόλο έναντι του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, ακόμη και του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Μάλλον η αγαπητή μας Ζωή δεν μπορεί να χωνέψει ακόμη ότι σήμερα δεν είναι βουλευτής.

Πριν από λίγες ημέρες έγινε viral στο ελληνικά social media μια φωτογραφία του Γ. Κατρούγκαλου ο οποίος εμφανιζόταν με γραβάτα πριν τη συνάντηση του με το «κουαρτέτο» και κατά την έξοδο του, η γραβάτα είχε γίνει καπνός. Παράλληλα ήταν φανερά καταβεβλημένος.

Η αλήθεια είναι ότι ο υπουργός Εργασίας είναι κόκκινο πανί σήμερα για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Βάλλεται πανταχόθεν και ανελέητα. Βέβαια προκάλεσε τη μοίρα του ο ίδιος, καθώς το πόνημα για το ασφαλιστικό φέρει την υπογραφή του.

Στα πολιτικό-δημοσιογραφικά πηγαδάκια εμφανίζεται πλέον ως υπουργός υπό παραίτηση. Ο πρωθυπουργός ψάχνει για ένα εξιλαστήριο θύμα, προκειμένου να εκτονωθεί η ένταση με τους αγρότες και ο συγκεκριμένος υπουργός προσφέρεται για θυσία στο βωμό της αριστεράς.

Η απόφαση για τον κ Κατρούγκαλο φαίνεται ότι έχει ληφθεί και αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας κατά τη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου δεν έκανε την παραμικρή αναφορά για να τον καλύψει πολιτικά.

Είμαστε ότι σίγουροι ότι ύστερα από αυτή την ομιλία θα κόπηκαν τα γόνατα στον υπουργό Εργασίας.

Εκείνα τα δίσεκτα χρόνια είχαν επισυμβεί χιλιάδες και χιλιάδες πνιγμοί ανθρώπων στην Μεσόγειο, κοντά σ ένα νησί των ιταλικών ακτών , τη Lampedusa, και σ' άλλες περιοχές της Μεσογείου, και στο Ανατολικό Αιγαίο Πέλαγος. Φυγάδες ήταν, δυστυχισμένοι, που έφευγαν προς τις ακτές της Τουρκίας και Λιβύης, για ν' αποφύγουν το μαύρο, υποκινούμενο φονικό που αναπάντεχα γι' αυτούς είχε ενσκήψει στις χώρες τους. Έρχονταν και από το Πακιστάν και το Ιράκ και το Αφγανιστάν και τώρα από τη Συρία. Ένας ανηλεής άνεμος θανάτου ήταν που τους αφάνιζε στα μέρη τους, κι έφευγαν – καραβάνια φυγάδων – παρατώντας τα σπίτια και τα υπάρχοντά τους , παίρνοντας μαζί τους τις οικονομίες τους και τις γυναίκες και τα παιδιά τους για να τα περισώσουν. Έφταναν με κίνδυνο και μύριες κακουχίες ως τις ακτές της Μεσογείου για να περάσουν στην Ευρώπη και να σωθούν. Αλλά το πέρασμα στη Μεσόγειο – και παρά τα υπέρογκα ποσά χρημάτων – που πλήρωναν στα « σκοτεινά, διαπλεκόμενα φονικά δίκτυα της διαφυγής» ήταν γι' αυτούς κάποτε εξαιρετικά άσπλαχνο. Και χιλιάδες είχαν πνιγεί στη Μεσόγειο. Και εξακολουθούσαν να χάνονται έως τις έσχατες μέρες. Γυναίκες με τα μικρά τους παιδιά στην αγκαλιά , με το σβησμένο, παγωμένο χαμόγελο της ελπίδας , σε μια έκφραση αιώνιας, απέραντης οδύνης. Έτσι όπως τα κύματα των φυγάδων διογκώνονταν, πολλοί Ευρωπαίοι τα εξέλαβαν ως τη μέγιστη απειλή για την Ευρώπη και τις χώρες τους, καθένας ξεχωριστά. Και πολλοί βιάζονταν να κλείσουν ερμητικά τα σύνορά τους. Και από τους φυγάδες που είχαν την τύχη επιτέλους να περάσουν στην Ευρώπη έλεγαν πως παραπάνω από δέκα χιλιάδες παιδιά είχαν οριστικά χαθεί. Και κανένας δεν φαινόταν να ξέρει ποια ήταν η πραγματική τους μοίρα, καθώς εκείνα τα δίσεκτα χρόνια του σκοτεινού εμπορίου επιτρεπόταν το καθετί. Και πολλούς ανθρώπους για διάφορους λόγους θυσίαζαν ακόμα και για να εμπορευτούν ζωτικά τους όργανα.

Είχαν κυκλοφορήσει τότε και απίστευτες μάλλον φήμες, ότι τάχατες τα νερά της Μεσογείου είχαν γεμίσει φαντάσματα! Πως κατά τις βαθιά σκοτεινές νύχτες άνθρωποι που ταξίδευαν με κρουαζιερόπλοια και σε φορτηγά και σε ψαράδικα είχαν δει , στο αντιφέγγισμα που έριχναν τα φώτα των καραβιών , παράξενες οπτασίες να αναδύονται από το σκοτεινό βάθος της θάλασσας . Ήταν γυναίκες, σκελετωμένες και καταφαγωμένες από τα ψάρια που κρατούσαν ακόμα σφιχτά τα παιδιά τους πάνω στο στήθος τους και έτειναν ικετευτικά τα χέρια προς τους ναυτικούς και προς τους αμέριμνους επιβάτες των κρουαζιερόπλοιων και προς τους ψαράδες. Ήταν σκελετοί ανθρώπων που άπλωναν κι άπλωναν ικετευτικά τα χέρια προς το μαύρο κενό. Κάποιοι - που φαίνεται πως είχαν κάποτε παρακολουθήσει σχετικές παραστάσεις -έλεγαν πως έμοιαζαν και με χορό αρχαίας τραγωδίας. Μόνο που αυτοί ήταν όλοι τους σκελετοί που ανυψώνονταν εναγώνια και χάνονταν πάλι στα βαθιά σκοτεινά νερά της θάλασσας. Εκεί που δεν μπορούσαν να φωτίσουν τα φώτα των πλοίων ή ακόμα και το ισχνό φεγγαρόφωτο.

Έτυχε τότε, στα δίσεκτα εκείνα χρόνια -που απειλούσαν να γίνουν όλο και πιο δίσεκτα για όλους τους ανθρώπους – να ξανάρθει στη ζωή μια παλιά , σπουδαία Μάγισσα της Ανατολής. Που περιοδεύοντας στην Ασία έτυχε να περάσει και από το Αφγανιστάν και το Ιράκ και τη Συρία, και να φτάσει και ως τις τουρκικές ακτές. Εκεί πληροφορήθηκε για τις χιλιάδες ανθρώπους που είχε καταποντίσει η θάλασσα και για τα παιδάκια, και για τις μάνες των παιδιών που τα κρατούσαν σφιχταγκαλιασμένα στο βυθό. Και για τους άντρες που μόνοι κι αβοήθητοι, πάλεψαν ώρες γενναία με τα κύματα να περισώσουν τα μικρά τους τα παιδιά, κρατώντας τα ώρες πάνω από το κύμα του θανάτου. Κι οι δυνάμεις τους δε λύγιζαν. Μα που όμως ήταν μικρότερες από τον φονικό άνεμο και τη φουρτουνιασμένη θάλασσα. Έτσι που, σε μια στιγμή, στην έσχατη απόγνωση και με την καρδιά τους κομματιασμένη βρέθηκαν να κρατάνε τα παιδιά τους, νεκρά πλέον, στα βαριά καταπονημένα χέρια τους. Και παρά τον υπεράνθρωπο - παλικαρίσιο αγώνα των ευγενικών ψαράδων των νησιών και των ακάματων εθελοντών, που εκατοντάδες των φυγάδων είχαν περισώσει κι εξακολουθούσαν να μάχονται να περισώσουν. Η καλή Μάγισσα έμαθε ακόμα και για τα φαντάσματα που είχαν πλημμυρίσει το Αιγαίο και όλη τη Μεσόγειο.

Ξημέρωνε μια πολύ κρύα μέρα και φυσούσε δυνατός βοριάς. Η καλή Μάγισσα βρέθηκε καταντικρύ σε δύο παλιά παμπάλαια καράβια, έτοιμα να σηκώσουν άγκυρα για τα νησιά του Αιγαίου. Αν και στο κατάστρωμα τα παιδάκια τουρτούριζαν από το κρύο , οι εκατοντάδες των φυγάδων φαίνονταν να διατηρούν βάσιμες τις ελπίδες της σωτηρίας τους. Αλλά μακριά ο δυνατός βοριάς ανύψωνε τα κύματα. Και η καλή Μάγισσα δεν δυσκολεύτηκε να καταλάβει τι ακριβώς θα συμβεί: η τρικυμία να συντρίψει τα σαπιοκάραβα ή το πιθανότερο, αυτοί που τα οδηγούσαν να τα εγκαταλείψουν ακυβέρνητα καταμεσής της θάλασσας. Και τότε , σε μια στιγμή σαν ξαφνική λάμψη , πέρασε από το νου της να κάμει κάτι για να τους περισώσει. Κι ύψωσε το μαγικό ραβδί της, έτσι σαν απειλή και σαν φοβέρα, και σαν οίκτο και σαν έλεος. Και ψιθύρισε τρεις μόνο μαγικές λέξεις που ήταν ως να έγιναν ένα και να χάθηκαν μέσα στο βουητό του ανέμου. Και ξαφνικά οι επιβάτες των καραβιών , οι δύστυχοι φυγάδες μεταμορφώθηκαν σε σκυλιά. Μόνοι με ανθρώπινη μορφή απόμειναν δύο από το πλήρωμα του σκάφους, ο καπετάνιος και ο βοηθός του. Που κατάπληκτοι γύρω τους, και καθώς τα σκάφη έβγαιναν προς την ανοιχτή θάλασσα, έβλεπαν δεκάδες και δεκάδες σκυλιά μεγαλύτερα και μικρότερα, χαριτωμένα και λιγότερο χαριτωμένα, να χοροπηδούν γύρω τους, και τα σκάφη να προχωρούν στ' ανοιχτά σαν να 'χαν μια δική τους θέληση και τους εαυτούς τους να βρίσκονται σε μια κατάσταση παράξενης σύγχυσης.

Και η καλή Μάγισσα της Ανατολής βγάζοντας αμέσως το υπερσύγχρονο κινητό της (smartphone), έστειλε προς όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και προς όλα τα κανάλια παγκόσμιας ενημέρωσης, το μήνυμα « Δυο σαπιοκάραβα φορτωμένα με σκυλιά ταξιδεύουν στο τρικυμισμένο Αιγαίο, σε λίγο τα καράβια θα βυθιστούν και κανένα από τα καημένα τα σκυλιά δεν θ' αποφύγει το θάνατο....».

Και έριξε στο μήνυμα όλο το βάρος της μαγικής της δύναμης.

Έτσι που πλημμύρισε το διαδίκτυο και το μήνυμα έφερε το γύρο του κόσμου: «Δυο σαπιοκάραβα φορτωμένα σκυλιά κινδυνεύουν να βυθιστούν στο Αιγαίο» .

Η καλή Μάγισσα της Ανατολής απόμεινε ακίνητη στην έρημη ακτή με την καρδιά της σφιγμένη κι έχοντας τα μάτια της προσηλωμένα στην οθόνη του πιο εξελιγμένου smart phone, που το είχε μόλις προμηθευτεί από την Ταϊβάν, κατά τη μεγάλη της περιήγηση στον κόσμο της Ανατολής.

Είχαν περάσει σχεδόν είκοσι λεπτά από την ανάρτηση στο διαδίκτυο και τα σκάφη που κατευθύνονταν προς τα ελληνικά νησιά φαίνονταν σαν ακυβέρνητα γιατί ο καπετάνιος και ο βοηθός του τα'χαν σχεδόν χαμένα βλέποντας να μεταφέρουν τόσα σκυλιά και στην πραγματικότητα δεν ήξεραν προς τα πού να κατευθύνουν το σκάφος. Ήταν ως κάτι να τους εξαφάνιζε την προσωπική τους βούληση. Έτσι που τα σκάφη, άλλοτε να κατευθύνονται κατά το μέρος της Χίου, ύστερα πάλι κατά το μέρος της Μυτιλήνης, ενώ η θάλασσα γινόταν όλο και περισσότερο φουρτουνιασμένη. Κι ο παγερός αέρας έμοιαζε με υπόκωφο ουρλιαχτό. Και μόνο η καλή Μάγισσα της Ανατολής απόμενε ασάλευτη στην ακτή περιμένοντας ένα σημάδι.

Και το ευοίωνο σημάδι δεν άργησε να φανεί! Πρώτη, κι από τη μακρινή Μελβούρνη αντέδρασε η Royal Society for the Prevention of Cruelity to Animals. To ηχηρό παγκόσμιο μήνυμά της απαρτιζόταν από δύο μόνο λέξεις: Save the Dogs.

Ελάχιστα μόλις λεπτά μετά, αντέδρασε και το Eurogroup for Animals με μία σθεναρή δήλωση, που έκαμε αμέσως τον γύρο του κόσμου: Save the poor Dogs which are in great danger in Aegean Sea.
Από τη Γαλλία μάλιστα και από την FBΒ- Foundation Brigitte Bardot έκαμε το γύρο του κόσμου μια σθεναρή και συναισθηματική δήλωση: « Pas autre cruaute criminelle aux malheureux chiens-Όχι άλλη εγκληματική σκληρότητα προς τα δύστυχα σκυλιά».

Ήταν απίστευτο! Μισή ώρα μετά, η καλή Μάγισσα της Ανατολής έκπληκτη έβλεπε πως τα δυο καράβια, τα βαρυφορτωμένα με τόσες ποικιλίες σκυλιών, είχαν γίνει πρώτη παγκόσμια είδηση σε όλα τα μεγάλα κανάλια διεθνούς ενημέρωσης. Είδε την είδηση να διατρέχει και το Facebook και το Linkedin. Πρώτο απ'όλα τα κανάλια, και καθώς τα δύο καράβια πλησίαζαν προς τις ακτές της Λέσβου-και πάλι κατά τις τουρκικές ακτές-, και παρά τις τόσο αντίξοες συνθήκες, το CNN Turk έστειλε ελικόπτερο με κάμεραμαν που εναγωνίως προσπάθησε να προσεγγίσει τα καράβια και να στείλει τα πρώτα ζωντανά πλάνα. Που αναμεταδόθηκαν αμέσως σε ολόκληρη την Ευρώπη και την Αμερική.

Ένα παγκόσμιο ενδιαφέρον που διογκώθηκε αστραπιαία: εκατομμύρια άνθρωποι μέσω του Face book καλούσαν όλους τους αρμόδιους να ενδιαφερθούν, απευθυνόμενοι και προς τις ελληνικές αρχές να περισώσουν οπωσδήποτε τα δύστυχα εκείνα ζώα, που κινδύνευαν, όχι μόνο από την τρικυμία, αλλά και από το ότι οι πλοίαρχοι των δύο εκείνων περίεργων καραβιών, δεν αποφάσιζαν να προσεγγίσουν ένα ελληνικό νησί, ούτε και να επιστρέψουν στις τουρκικές ακτές. Η ελληνική ακτοφυλακή είχε ήδη προσεγγίσει τα δύο πλοία, μόλις αυτά είχαν περάσει στα ελληνικά χωρικά ύδατα αλλά δεν μπορούσε να έχει καμία επικοινωνία με το πλήρωμα στα δύο σκάφη. Και δεν μπορούσε να εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει και τι ακριβώς ήταν το πιο παράλογο γεγονός που είχε ποτέ συμβεί στον κόσμο: δυο βαρυφορτωμένα σαπιοκάραβα με ποικιλίες σκυλιών, μικρών και μεγαλύτερων, που γυρόφερναν διαρκώς το κατάστρωμα των δύο καραβιών, όπως φαινόταν καθαρά από τα διαρκώς αποστελλόμενα πλάνα του CNN. Γινόταν κάτι το απίστευτο: μια παγκόσμια κοινή γνώμη που ν'απαιτεί τη σωτηρία των δύστυχων εκείνων σκυλιών, που πραγματικά κινδύνευαν. Οργανώσεις στην Ευρώπη ενεργοποιήθηκαν. Πολλοί μιλούσαν για διοργάνωση συλλαλητηρίων στις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης, τη Ρώμη, το Παρίσι, το Βερολίνο, το Λονδίνο, τις Βρυξέλλες...Η FRONTEX έστειλε τα δικά της σκάφη. Τουρκικές ακταιωροί περιέπλεαν κοντά στις τουρκικές ακτές. Ένα κομφούζιο.

Κόντευε μεσημέρι. Και τα δύο σκάφη εξακολουθούσαν να περιπλανιώνται μεταξύ Λέσβου και Χίου. Ο βοριάς γινόταν όλο και δυνατότερος και τα κύματα του Αιγαίου όλο και περισσότερο αφρισμένα και απειλητικά. Το πρωτοφανές παγκόσμιο ενδιαφέρον εξακολουθούσε να διογκώνεται στο έπακρο. Και από πλευράς Ισραήλ εμφανίστηκε πραγματικό ενδιαφέρον από την "Foundation for Promotion of Animal Adoption". Και από πλευράς των ΗΠΑ, PETA: People for the Ethical Treatment of Animals. Καλιφόρνια: Dedication and Everlasting Love to Animals Rescue. Aκόμα και από την, λιγότερο ενδιαφερόμενη για τα ζώα, Ιαπωνία, ενεργοποιήθηκαν κάποια γραφεία: Animal Rights for Japan. Και από την Ελλάδα, Σύλλογος Μέριμνας Απροστάτευτων Ζώων «Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης». Και Santorini Animal Welfare Association (SAWA)...

Από πλευράς Ευρωπαϊκής Ένωσης- Ευρωπαϊκό Συμβούλιο -ανακοινώνεται, σχεδόν ακαριαία: «Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός δεν είναι δυνατόν να ανεχθεί να χαθούν οι θαυμαστές ποικιλίες σκυλιών που βρίσκονται στα δύο αυτά καράβια, καταμεσής πλέον στο τρικυμισμένο Αιγαίο». Είναι απίστευτο: πολλές ευρωπαϊκές χώρες δήλωσαν ευθαρσώς και αμέσως ότι θα δέχονταν να φιλοξενήσουν για απεριόριστο χρόνο τα δύστυχα εκείνα πλάσματα. Ακόμα και η Σλοβακία και η Ουγγαρία και η Δανία και η Αυστρία...Η συνθήκη Σένγκεν αποτελεί κορυφαίο επίτευγμα που συμπεριλαμβάνει όλα τα ζωντανά πλάσματα. Σχολιαστές μεγάλων ραδιοτηλεοπτικών δικτύων μετέδιδαν και αναμετέδιδαν από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση ότι η διάθεση των ποικιλιών εκείνων των πολύ δυστυχισμένων σκυλιών δεν αποτελούσε καν θέμα της Συνθήκης Σένγκεν. Ήταν καθαρά ζήτημα του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Αλλά περιέργως και από πλευράς Κίνας έγινε η ευκρινής δήλωση ότι το να χαθούν τα δύστυχα εκείνα ζώα δεν θα μπορούσε να το ανεχθεί ο κινεζικός πολιτισμός. Το ίδιο κι από πλευράς Ινδίας ακόμα και από την Αφρική, AFRICA NETWORK FOR ANIMAL WELFARE γίνεται η αγωνιώδης παρατήρηση ότι τα δύστυχα εκείνα ζώα έπρεπε με κάθε τρόπο και μέσον να σωθούν. Ακόμα και από πλευράς Ρωσίας έγινε η δήλωση ότι τα σκυλιά έπρεπε να σωθούν. Ο θάνατός τους αντιβαίνει προς τον ρωσικό πολιτισμό».

Ένας σχολιαστής ραδιοτηλεοπτικού δικτύου παγκόσμιας εμβέλειας επισήμανε τότε ότι το ζήτημα της διάσωσης ήταν ένα ζήτημα του παγκόσμιου πολιτισμού -ένα άλμα της σύγχρονης σκέψης- και γι'αυτό θα όφειλε να παρέμβει άμεσα, αποτελεσματικά και σωτήρια ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών, ακόμα και το Συμβούλιο Ασφαλείας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών! Ή-και κυρίως- η « Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες». Και πράγματι στις 15.15 ώρα Ελλάδας, εκπρόσωπος του ΟΗΕ δήλωσε ότι τα σκυλιά που επιβιβάζονταν στα δύο σκάφη έπρεπε απαρεγκλίτως να διασωθούν ακόμα και να περάσουν με απόλυτη ασφάλεια στις χώρες της Ευρώπης. Και σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου θα ήθελε να τα δεχτεί.

Η καλή Μάγισσα της Ανατολής ένιωσε στιγμιαία ευτυχισμένη. « Θα τους ξαναδούν κάποτε ανθρώπους! Μακάρι να μπορούσα να σταματήσω και τον πόλεμο και το φονικό», ψιθύρισε. Μα ήξερε πως η δύναμή της δεν έφτανε ως εκεί...

Αργά το μεσημέρι εκείνης της πολύπλαγκτης μέρας, (που καταγράφηκε αργότερα ως γεγονός της παγκόσμιας ιστορίας), δεκάδες γριούλες και παιδιά από το νησί της Λέσβου και της Χίου, κατευθύνονταν αργά προς τα λιμάνια και τις παραλίες, καθώς τελικά είχε επιβεβαιωθεί η είδηση ότι τα δύο σκάφη θα προσεγγίσουν τη Λέσβο και τη Χίο. Κρατούσαν τα καλαθάκια τους γεμάτα τροφές για τα δύστυχα εκείνα πλάσματα, πού ξέρεις, έλεγαν, κάποτε μπορεί να ήταν και άνθρωποι!

Σπύρος Βρεττός
Συγγραφέας – Δ.φ.