Εξομάλυνση, λοιπόν, επειδή παρατηρώ ότι τα παρατράγουδα (με την έννοια που έδωσε στον όρο η Αννίτα Πάνια) φαίνεται ότι ετέθησαν υπό έλεγχο, προσωρινώς τουλάχιστον. Τρία στοιχεία είναι αυτά που συνιστούν την εξομάλυνση: ότι ο Μητσοτάκης είναι και πάλι ο κυρίαρχος στη Βουλή, ότι ο Κασσελάκης σοβαρεύτηκε (ή, εν πάση περιπτώσει, το προσπαθεί και τον στηρίζουμε...) και, τέλος, ότι το μέτωπο μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ για την πρωτοκαθεδρία στην Κεντροαριστερά είναι πια εμφανές. Ας τα πάρουμε με τη σειρά.
Στη Βουλή χθες είχαμε έναν θρίαμβο του Πρωθυπουργού. Ηταν ο Μητσοτάκης από τα παλιά, από την εποχή προτού ενσκήψουν οι απανωτές καταστροφές. Σε άριστη φόρμα, να στριμώχνει τους αντιπάλους του όποτε αυτοί χρησιμοποιούσαν (ακουσίως ή μη) εσφαλμένα στοιχεία και να τους τρίβει την γκάφα τους στο πρόσωπο χωρίς έλεος. Την επιτυχία του μαρτυρούν το παρατεταμένο χειροκρότημα των βουλευτών της πλειοψηφίας μετά το τέλος της δευτερολογίας του, καθώς και η απεγνωσμένη, θλιβερή και ανεπιτυχής προσπάθεια του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ να προσδώσει χαρακτήρα προσωπικού στην γκάφα (δηλαδή στη δική του ελλιπή προετοιμασία) για την οποία τον έψεξε ο Πρωθυπουργός.
Ηταν όμως ένας εύκολος θρίαμβος για τον Πρωθυπουργό, διότι το άλλο που ανέδειξε η χθεσινή συζήτηση στη Βουλή ήταν η ανεπάρκεια της αντιπολίτευσης. Ο Σωκράτης Φάμελλος ήταν ευπρεπής, σαφής και συγκεκριμένος, κάποιος όμως πρέπει να του πει ότι ουκ εν τω πολλώ το ευ. Να του εξηγήσει, με καλοσύνη και τρυφερότητα, ότι ένας χείμαρρος φλυαρίας που παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του δεν μπορεί να υποκαταστήσει την απουσία επιχειρημάτων, ούτε μπορεί με τη βουή του να καλύψει ανακρίβειες και ψεύδη.
Στο βήμα της Βουλής, χθες, ο κ. Φάμελλος «έπαθε Κάστρο», για να το πω μεταφορικά. Μιλούσε δηλαδή ακατάπαυστα, σαν τον αείμνηστο δικτάτορα της Κούβας, επί παντός επιστητού και, το πιο τρομακτικό, χωρίς διάθεση να σταματήσει. Ως ακροατής, ένιωθες την αγωνία του να καλύψει μέσα σε μισή ώρα το αντιπολιτευτικό κενό που προκάλεσε η εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη. Ομως προσπάθησε να καταπιαστεί με όλα, τσαλαβούτησε σε όλα και το αποτέλεσμα ήταν να τα κάνει όλα μέτρια. Μετριότης μετριοτήτων, τα πάντα μετριότης. Ακόμη και τον σούπερ μπακαλιάρο, που είχε φυλάξει να τον αμολήσει στο τέλος, τον εκστόμισε σε ρυθμό τροχάδην και πήγε χαμένος. Ωστόσο, εγώ τον σημείωσα per aeternitatem και τον παραθέτω: «Τα όνειρα της νεολαίας ούτε να τα φυλακίσετε μπορείτε ούτε να τα φοβίσετε, γι' αυτό τα φοβάστε».
Ο Νίκος Ανδρουλάκης του ΠΑΣΟΚ ήταν όπως τον ξέρουμε, τόσο ο ίδιος όσο και οι εμμονές του. Μάλλον πρόχειρος στην αντιπολιτευτική επιχειρηματολογία του, γι' αυτό και πρότεινε για την πρόσληψη διοικητών στα νοσοκομεία αυτό ακριβώς που κάνει η κυβέρνηση (διεθνή διαγωνισμό) και το οποίο ήταν άλλωστε το θέμα της συζήτησης στη Βουλή. Ομως, για κάποιον λόγο, δεν το είχε αντιληφθεί επαρκώς ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, οπότε το πρότεινε ως δική του ιδέα. Αυτό ήταν και η αιτία του «προσωπικού» που επικαλέστηκε ο κ. Ανδρουλάκης, όταν ο Πρωθυπουργός του υπέδειξε την άγνοιά του επί του βασικού.
Μεγαλύτερο ενδιαφέρον όμως στην παράσταση του κ. Ανδρουλάκη είχε ο επίμονος τρόπος με τον οποίο ανταγωνιζόταν τον ΣΥΡΙΖΑ. Φιλοτέχνησε, π.χ., μια εικόνα του κράτους δικαίου στην Ελλάδα, η οποία ουσιαστικά χρεώνει στον Μητσοτάκη την «ορμπανοποίηση» της πολιτικής ζωής, δηλαδή αυτό για το οποίο τον κατηγορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, με τη διαφορά ότι δεν εκστόμισε την επίμαχη λέξη. Ηταν φανερό, δηλαδή, ότι απευθυνόταν εμμέσως στο κοινό του ΣΥΡΙΖΑ, το αποκαρδιωμένο για τους χιλιοειπωμένους λόγους. Αλλά και με ευθείες αναφορές του στην πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έδειξε ότι η προτεραιότητά του είναι το μέτωπο στα αριστερά με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτά περίπου συνιστούν την εξομάλυνση. Και αν τη χαρακτηρίζω σχετική, είναι επειδή δεν είμαστε πια στο 2020. Ο προοδευτικός κόσμος της χώρας, με την κλασική έννοια του όρου, περιμένει από την κυβέρνηση σοβαρές μεταρρυθμίσεις για τον εκσυγχρονισμό του κράτους, όχι ημίμετρα.