Έτσι, κάνουν λόγο για το τέλος της μεταπολίτευσης και το ξεκίνημα μιας άλλης εποχής, η οποία θα είναι απαλλαγμένη από τις βαθιές στρεβλώσεις που προκλήθηκαν στην χώρα στην διάρκεια της μεταπολιτευτικής περιόδου.
Αν και ο υπογράφων είναι από την φύση του αισιόδοξος και ταυτοχρόνως καλόπιστος, εντούτοις, επειδή πιστεύει και στο εξ όνυχος τον λέοντα, δεν βλέπει πολλά σημάδια αισιοδοξίας για το άμεσο μέλλον. Αντιθέτως, έχει τον φόβο ότι η παρούσα κρίση θα πάει βαθύτερα στις αρθρώσεις της ελληνικής κοινωνίας και τελικά θα εξοντώσει όλα τα ζωτικά της κύτταρα που θα μπορούσαν να δρομολογήσουν την ριζική της ανανέωση.
Στο πλαίσιο αυτό, υπάρχει ένα φαινόμενο, εξαιρετικά επικίνδυνο, που κατακλύζει πλέον την καθημερινή ζωή στην χώρα μας και είναι αυτό των αδίστακτων «κερδοσκόπων της κρίσης». Αυτών, δηλαδή, που την εμπορεύονται ξεδιάντροπα και προκλητικά. Οι νέοι κερδοσκόποι βρίσκονται στις τάξεις όλων αυτών των πολιτικών, δημοσιογράφων και πανεπιστημιακών που λαϊκίζουν, παραπληροφορούν και χλευάζουν την νοημοσύνη μας, πουλώντας τα κατακάθια της πολιτικής σκέψεως και πρακτικής ως αντίποδα την κρίση που οι ίδιες οι ελίτ της χώρας προκάλεσαν. Το δε έγκλημα αυτών των ελίτ είναι ότι επέτρεψαν σε κοινωνικά, πανεπιστημιακά και δημοσιογραφικά απόβλητα να βγουν από τον βούρκο μέσα στον οποίο ζούσαν και σήμερα να φαντάζουν ως σωτήρες της Ελλάδας.
Τα φαιοκόκκινα ιζήματα που σήμερα κερδοσκοπούν με την δυστυχία του λαού, ποτέ δεν θα είχαν ξεπεράσει την αφάνεια αν η δημοκρατική ελίτ της χώρας είχε φανεί αντάξια της κοινωνικής της αποστολής. Πολιτικοί τραμπούκοι και γελωτοποιοί ποτέ δεν θα είχαν μπει στο ελληνικό Κοινοβούλιο αν δεν τους ανέσυραν από τα υπόγεια της άγνοιας αυτοί που υποτίθεται ότι ήσαν η πρωτοπορία της χώρας. Σήμερα, τα ιζήματα και οι πραιτωριανοί τους έχουν το πρώτο χέρι στα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα της χώρας. Οι θιασώτες του χιτλερισμού, του αντισημιτισμού και του μουσολινικού φασισμού, σε αγαστή συνεργασία με τα σταλινικά κατάλοιπα και τους χειροκροτητές τριτοκοσμικών δημίων, φιλοδοξούν να αναρριχηθούν στην εξουσία.
Απέναντί τους έχουν μία παραπληροφορημένη και αποχαυνωμένη κοινή γνώμη, έτοιμη να υπογράψει για πολλά χρόνια την θανατική της καταδίκη. Η δημαγωγία των πραιτωριανών στα μέσα μαζικής επικοινωνίας έχει τυφλώσει και τυφλώνει όλο και περισσότερο τους πολίτες –οι οποίοι ούτε βλέπουν, αλλά ούτε και καταλαβαίνουν το αυτονόητο. Η καλλιέργεια της ακρισίας για τους πραιτωριανούς του φαιοκόκκινου μετώπου είναι πλέον αυτοσκοπός. Είναι το τεράστιο εισόδημα των κερδοσκόπων της κρίσης. Υπό αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, για ποια αισιοδοξία μπορεί να γίνεται λόγος;