Αντώνης Παπαγιαννίδης: Δυο μύθοι και τρεις δυνατότητες

Δυο βασικές πεποιθήσεις που οδηγούν την Ελληνική εξωτερική πολιτική όλα τα τελευταία χρόνια – 22 χρόνια μας χωρίζουν από το επεισόδιο του Υμίων, όπως έληξε με την αποδοχή του no men, no ships, no flags/ όχι άνδρες (επί των βραχονησίδων), όχι πλοία (σε αντιπαράθεση), όχι σημαίες (συμβολική διεκδίκηση/επιβεβαίωση εδαφικής κυριαρχίας) και το «Ευχαριστούμε τους Αμερικανούς» (των οποίων η νυκτερινή τηλεφωνική διαμεσολάβηση – Χόλμπρουκ/Τσιλλερ/Πάγκαλου – έληξε το επεισόδιο) – δείχνουν να περνούν στο έδαφος του νοσταλγικού μύθου. Στον οποίο μύθο γενικώς είμαστε εγκατεστημένοι ως χώρα.


Ο ένας μύθος είναι ότι στο Αιγαίο έχουν προκύψει, με έντονα σκουντήματα από την Τουρκία, «γκρίζες ζώνες» : αυτό είναι το αποτέλεσμα, το ουσιαστικό περιεχόμενο του no men, no ships, no flags. Δηλαδή πάγωμα της κατάστασης. Δηλαδή μη-διεκδικήσεις. Ο άλλος μύθος είναι ότι ισχύει το δόγμα των "δυόμιση πολέμων». Τώρα, μετά «τα νέα Υμια» του Φεβρουαρίου 2018 – και ενώ η Τουρκία προωθεί πολύ πιο βαριά διεκδικητικότητα στην Κυπριακή ΑΟΖ, ακριβώς την στιγμή που υπάρχουν σοβαρές ανακαλύψεις υδρογονανθράκων στα πλαίσια των ερευνών ΕΝΙ/Total, και ενώ Τουρκική NAVTEX δεσμεύει τώρα το Καστελλόριζο «για έρευνα και διάσωση» - οι γκρίζες ζώνες αποτελούν παρελθόν.

Είμαστε στην φάση του κοκκινίσματος. Της ευθείας, δηλωμένης διεκδίκησης των Υμίων ως Καρντάκ απο το Τουρκικό ΥΠΕΞ, με επίσημη θέση. Και γίνεται αυτό με τον τρόπο που ήδη από πέρσι την άνοιξη επεσήμανε ο Αμερικανός Πρέσβυς στην Αθήνα Τζέφφρυ Πάϊατ, φρεσκάροντάς το προ ημερών (στην Σια Κοσιώνη, στον ΣΚΑΙ): με ατύχημα, παρολίγον δυστύχημα. Στην θάλασσα, όχι στον αέρα. (Και είναι γνωστόν ότι υπάρχουν τα σχεδιασμένα ατυχήματα, υπάρχουν τα ατυχήματα υπερβάλλοντος ζήλου, υπάρχουν και τα ατυχήματα-ατυχήματα. Διαλέξτε!).

Ο δεύτερος μύθος, μύθος-όνειρο, είναι ότι η Τουρκία αδυνατεί να διεξαγάγει πόλεμο σε δυόμισυ μέτωπα. Με το ένα να είναι το συνεχώς σε ανάφλεξη Κουρδικό. το άλλο μέτωπο να είναι, τώρα, η εισβολή στην ΒορειοΔυτική Συρία, η «ειρηνευτική παρουσία στο Αφρίν» (η οποία δεν τους πάει και τόσο καλά, ωστόσο την συνεχίζουν παρά την εναντίωση με ΗΠΑ επι του πεδίου...). το μισό μέτωπο να είναι το Αιγαίο. Η προειδοποίηση Χουλουσί Ακάρ, του τούρκου Α/ΓΕΕΘΑ, ότι «έχουμε την δύναμη να επιχειρούμε στο Αφρίν και ταυτόχρονα να ελέγχουμε το Αιγαίο», ήταν προεξαγγελία – ευθύτατη – εκείνου που συνέβη στα Υμια.

Αυτό είναι που ζούμε. Πάντως αυτό είναι που ζήσαμε. Και που θα περάσουν κάποια χρόνια προκειμένου να μάθουμε – αληθινά, όχι ανακοινώσεις! – τι ακριβώς περιεχόμενο είχε. (Διότι και Καλόλιμνος υπήρξε. Και προστασία Αγαθονησίου/Φραμακονησίου, στήθηκε). Πλην αν... βαρύνουν κι άλλο τα πράγματα – άμεσα.
Όσοι θεώρησαν ότι η φωτογράφηση, σε ωραίο προφίλ, του Έλληνα υπουργού Εθνικής Αμύνης στα Υμια κατά την ρίψη στεφάνου ξεκλείδωσε καταστάσεις που η χώρα δεν ήταν σε θέση να διαχειριστεί, αισθάνονται μια πικρή επαλήθευση. Όμως... τώρα τι δυνατότητες υπάρχουν; Δυο θάπρεπε να θεωρούνται μη-συζητήσιμες υπό τις τωρινές συνθήκες. Η πρώτη είναι να προχωρήσουμε με πιο ενεργητική διεκδίκηση: αν όχι παράβαση του συμφωνημένου «no men», πάντως τζαρτζάρισμα στην θάλασσα. Η αντιδιαμετρική είναι να αποδεχθούμε, ευθέως την Φινλανδοποίηση.

Οπότε, μένουν τρεις αληθινές δυνατότητες. Η μια, γνωστή και εφαρμοζόμενη: «ψυχραιμία», μόνο μην καταλήξει στην επανάπαυση ότι θα ισχύει η αδυναμία πολέμου σε δυόμιση μέτωπα, από την Άγκυρα. Η άλλη, μάλλον αυτή είναι που εφαρμόζεται: κινητοποίηση δυνάμεων (κοστίζει!) και πυκνότερη παρουσία στα θερμά σημεία του Αιγαίου – εδώ θα βοηθούσε η ενημέρωση/οι έγκαιρες πληροφορίες φίλων και συμμάχων για τις Τουρκικές κινήσεις.

Η τρίτη, κλασική : «εξασφάλιση συμμάχων/συμμαχιών/υποστηρικτών». Εδώ, ειλικρίνεια! Η «Ευρώπη» είπε τα δυο λόγια της, χλωμά αλλά τα είπε. ΟΙ ΗΠΑ (όπως και η Μεγ. Βρετανία για την κατάσταση της Κύπρου) μας επεφύλαξε – αυστηρά – την λογική των ίσων αποστάσεων. Αλλά το να θεωρείς ότι αναβαθμίζεις την ασπίδα που (νομίζεις ότι) έχεις βάσει συμμαχιών για το Αιγαίο, ενώ όλη σου η προτεραιότητα είναι να υπερασπισθείς τις ισορροπίες στο Μακεδονικό (για μερικούς: το δάκρυ του Καραμανλή για το όνομα), δεν σε πάει μακριά.
[απο την kontra news]

 

Προσθήκη σχολίου

Βεβαιωθείτε ότι εισάγετε τις (*) απαιτούμενες πληροφορίες, όπου ενδείκνυται. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.

Πολυμέσα

Cookies make it easier for us to provide you with our services. With the usage of our services you permit us to use cookies.
Ok Decline