Η άμεση φορολογία βάσει ενδείξεων ανάλογα με το πώς ζούσε ο καθένας, η πρώτη φορά που με αντικειμενικά κριτήρια το ελληνικό κράτος άρχισε να φορολογεί, ήταν πριν το 1981, με Υπουργό το μακαρίτη το Θανασάκη Κανελλόπουλο, όταν φορολόγησε τα αυτοκίνητα ανά κυβισμό.
Μετά πέρασε στις κατοικίες, μετά στις πισίνες κοκ και χρόνο με το χρόνο εξελισσόταν. Γιατί όσο αυξάνονταν οι δαπάνες του κράτους, είτε από τους υπέρογκους μισθούς είτε από την υπέρογκη αύξηση των δαπανών του κράτους στη διεύρυνση του δημοσιοϋπαλληλικού κόσμου, έπρεπε να βρίσκει άλλους πόρους.
Τώρα έφτασε σε ένα τέτοιο σημείο και φτάσαμε και εμείς να φορολογούμε ή να πρέπει να φορολογούμε όπως υποτίθεται φορολογούν την κατοικία, την ιδιοκτησία οι προηγμένες χώρες. Πριν από τρία χρόνια μπήκε το λεγόμενο «χαράτσι», το προηγούμενο καθεστώς όπως ξέρετε δεν φορολογούσε από το πρώτο τετραγωνικό. Σήμερα τα ενοποιούμε αυτά με το ΤΑΙΠΕΔ και φορολογούμε από το πρώτο τετραγωνικό.
Είναι κάποιες σημειώσεις που έχουν τοποθετηθεί πολλοί συνάδελφοι και θέλω και εγώ να τοποθετηθώ. Είναι σημαντικά τα πράγματα τα οποία βελτιώσατε....
Όμως, θέλω να ρωτήσω: Με τη φορολόγηση όπως θα γίνει με τις σημερινές πλασματικές αξίες των ακινήτων, αντιλαμβάνεστε ότι περνάμε από το ένα άκρο στο άλλο. Το κράτος προηγουμένως είχε υποεκτίμηση της περιουσίας και έχανε χρήματα. Σήμερα έχουμε περάσει στο αντίθετο άκρο, της υπερεκτίμησης της περιουσίας με πλασματικές αντικειμενικές αξίες. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βρείτε πρώτα λύσεις.
Εγώ δεν μπορώ να δεχθώ ότι ένας άνθρωπος ο οποίος είναι μόνος του στη ζωή και έχει ένα σπίτι πενήντα τετραγωνικά και έχει και εισόδημα 5.000 ευρώ ή 9.000 ευρώ και δεν έχει τίποτε άλλο σε αυτό τον κόσμο, πρέπει να φορολογηθεί! Πόσοι είναι αυτοί; Πόσα λεφτά είναι; Από τα 2,6 δισεκατομμύρια, πόσα λεφτά είναι αυτά; Φορολογείτε πολύ σκληρά τη μεσαία περιουσία, γιατί το 75% της αναζητούμενης φορολογίας, όπως ακούστηκε, βγαίνει από τη μεσαία περιουσία. Να δούμε.
Αν δεν μπορείτε από εδώ, ας δούμε μήπως μπορούμε από το πλεόνασμα, που διαβάζουμε ότι μπορεί να είναι 2,5 ή 2,3 δισεκατομμύρια. Χρειάζονται 50 εκατομμύρια. Ας τα πάρουμε από εκεί. Πρέπει να αυξήσουμε τα έσοδα που χάνουμε από το πετρέλαιο, που φτάσαμε, επιτέλους, να ελέγχουμε μόνο τα βενζινάδικα και όχι όλο το άλλο σύστημα. Ας προσθέσουμε από εκεί 50-70 εκατομμύρια και να δώσουμε ένα αφορολόγητο, έστω σ' αυτόν που δεν έχει στον «ήλιο μοίρα» και δεν έχει τίποτε άλλο.
Ένας, δηλαδή, ο οποίος έχει ένα διαμέρισμα 70 τετραγωνικών μέτρων στο Παγκράτι και ένα σπίτι 150 τετραγωνικών σ' ένα νησί, ας πούμε στη Λέσβο, και κληρονόμησε και από τον πατέρα του 8-10 στρέμματα, αυτός αμέσως-αμέσως έχει μία περιουσία 370.000. Αυτό σημαίνει ότι έχει μεγάλη περιουσία και θα φορολογηθεί ως κάτοχος μεγάλης ακίνητης περιουσίας; Αυτός δεν είναι. Μπορεί να έχει και άλλο ένα διαμέρισμα για το παιδί του. Θα μου πείτε γιατί δεν το έγραψε αμέσως για το παιδί του. Βρήκε, δηλαδή, από τον γονιό του, αγόρασε κι αυτός μια ζωή ένα διαμέρισμα, πλήρωσε τον φόρο του, έχουμε και πλασματικές αξίες. Κάτι πρέπει να γίνει πάνω σ' αυτό.
..... Τριάντα-σαράντα χρόνια πορευθήκαμε ωραία, ζούσαμε έναν ψεύτικο κόσμο, αλλά εκείνοι που υπερχρεώθηκαν, πώς υπερχρεώθηκαν;
Εγώ είμαι από αυτούς που λέω ότι δεν φταίνε οι πολιτικοί, γιατί όλοι οι πολιτικοί ήξεραν ποιο είναι το νομικό καθεστώς και το πολύ-πολύ ο καθένας από εμάς μπορεί να είχε γνώριμο έναν διευθυντή τράπεζας και πηγαίναμε και του λέγαμε: «Βοήθησέ τον να πάρει για να κάνει και αυτός το εξοχικό του». Αν δεν το κάναμε εμείς, το έκαναν οι τράπεζες. Εμένα μου έστελναν τις κάρτες στο σπίτι χωρίς να κάνω αίτηση. Με έπαιρναν για να πάρω δάνειο χωρίς να κάνω αίτηση και μου το έδιναν, γιατί τότε οι τράπεζες έκαναν συναγωνισμό ποιος θα έχει μεγαλύτερο μερίδιο στην αγορά.
Δεν ξέρουμε ποιος ήταν διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος τότε και ποιοι ήταν διοικητές σε άλλες τράπεζες; Οι ίδιοι που μας έλεγαν: «Ελάτε πάρτε» είναι οι ίδιοι που μας λένε τώρα: «Μην παίρνετε, είναι δύσκολα και πρέπει να σας τα πάρουμε».
Αυτή είναι η αλήθεια. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Η κρίση είναι κρίση τραπεζών. Μπορεί να είναι κρίση πολιτική και του πολιτικού συστήματος, αλλά συνέβη κυρίως αυτό που συνέβη και στην Αμερική, αυτό που συνέβη και στην Ιρλανδία και αλλού. Αυτή η «πιπίλα» ότι το κράτος είναι εκείνο, το οποίο φαλίρισε, είναι, εν μέρει, σωστή, αλλά οι τράπεζες είναι το πιο ουσιαστικό. Φταίνε οι ίδιοι και δεν φταίνε οι πολιτικοί.
(Ο αρχιτέκτονας Νίκος Σιφουνάκης είναι πρώην υπουργός και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ).