Η Κυβέρνηση ως απάντηση σε αυτό το ζοφερό κλίμα επιλέγει τη μέθοδο της ανόρθωσης δημιουργίας εχθρών. Καλλιεργεί μια δήθεν εχθροπάθεια, καλλιεργεί μια δήθεν ύπαρξη εχθρών –όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας- γιατί η Κυβέρνηση προετοιμάζεται για τις πολιτικές εξελίξεις, να τις αντιμετωπίσει ως τάχα εμποδιζόμενη και όχι ως αποτυχημένη. Ενώ είναι αποτυχημένη, υψώνει την εικόνα της εμποδιζόμενης, της σαμποταριζόμενης, την υπονομευόμενης, μπας και πείσει κάποιους από τα απομεινάρια των ψηφοφόρων της ότι εμποδίζεται να επιτελέσει το έργο της, άρα «αξίζει να μας στηρίξετε, ενδεχομένως και να μας ψηφίσετε» -ποτέ δεν ξέρεις, η επιπολαιότητα δεν είναι το αδύναμο σημείο σας- και έτσι χτίζεται μια τεράστια εκκρεμότητα μέσα στη χώρα η οποία βασίζεται στον μοναδικό υπαρκτό εχθρό σας.
Είναι ο εαυτός σας πριν τρεις, τέσσερις, πέντε, έξι μήνες. Ο μόνος εχθρός σας είναι τα θηριώδη, τα τερατώδη ψέματά σας αλλά και η έλλειψη φιλότιμου και ευθύνης να τα παραδεχθείτε.
Είπαμε για το νομοσχέδιο αυτό και πήραμε θέση και επί της συνταγματικότητος αυτής της πλησμονής των κυρώσεων, πράξεων νομοθετικού περιεχομένου. Εγώ θα σταθώ τα τελευταία δυο λεπτά της ομιλίας μου στην τροπολογία αυτού του νομοσχεδίου που αφορά εις την περιέλευση του Μεγάρου Μουσικής πρακτικά εις το Δημόσιο. Ως Υπουργός Πολιτισμού είχα εργαστεί προς αυτόν τον σκοπό και υπήρχε ένα νομοσχέδιο περίπου πανομοιότυπο με αυτή την τροπολογία η οποία κατατίθεται σήμερα.
Το κλειδί για να γίνει αυτό το νομοσχέδιο δεκτό, αυτή η τροπολογία δεκτή, είναι νομίζω η προσπάθεια η οποία κατεβλήθη το καλοκαίρι του 2014, ώστε το αντάλλαγμα για την αναδοχή των χρεών του Μεγάρου Μουσικής να είναι και τα δυο κτηριακά συγκροτήματα και όχι ένα.
Και εξηγούμαι: Το σύνολο των υποχρεώσεων του Μεγάρου Μουσικής από δάνεια, τόκους, καταπτώσεις εγγυητικών επιστολών και υποχρεώσεις προς τρίτους είναι ακριβώς 390 εκατομμύρια ευρώ. Το σύνολο της αξίας των δυο κτηρίων, των δυο συγκροτημάτων, παλαιού και νέου -εκεί που είναι η Αίθουσα Τριάντη και εκεί που είναι οι Αίθουσες Λαμπράκη και Μητρόπουλου- και αυτής της τεράστιας οικοδομικής καλύψεως των εκατόν εβδομήντα χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων, με βάση εκτιμήσεις δυο σοβαρών ελεγκτικών εταιρειών, αγγίζει τα 890 εκατομμύρια. Το Δημόσιο, το οποίο έχει εγγυηθεί –αυτή είναι η πραγματικότητα- τα δάνεια του Μεγάρου για την ανοικοδόμηση αυτών των συγκροτημάτων προς την Εθνική Τράπεζα και προς την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, έτσι και αλλιώς είναι οφειλέτης ως εγγυητής και έτσι και αλλιώς από τη στιγμή που τα εγγυήθηκε αυτά τα ποσά έχουν εγγραφεί στο δημόσιο χρέος, γι' αυτό και τώρα αν αποδεχθούμε αυτήν την τροπολογία, δεν επηρεάζεται το δημόσιο χρέος, είναι δημοσιονομικά ουδέτερη αυτή η πράξη.
Έναντι αυτής της αναδοχής, η οποία έτσι και αλλιώς έχει γίνει με την εγγύηση, το Δημόσιο αποκτά δυο κτήρια, τα οποία μπορεί να αξιοποιήσει χάρη στην εμπειρία του Μεγάρου αλλά και χάρη στις πρωτοβουλίες του Υπουργείου Πολιτισμού, ώστε να συνεχιστεί και να διευρυνθεί η πολύ αξιόλογη πολιτιστική προσφορά του Μεγάρου Μουσικής.
Συνεπώς, είναι μια σωστή τροπολογία. Αντιμετωπίζει το πρόβλημα λύνοντάς το για το Μέγαρο, για τους εργαζόμενους και για την υψηλή πολιτιστική αποστολή του Μεγάρου. Και από την άλλη πλευρά, φροντίζει για το δημόσιο συμφέρον και διασφαλίζει τα συμφέροντα του Δημοσίου.
Κατόπιν αυτού, θεωρώ ότι είναι εύλογο πως η Νέα Δημοκρατία θα στηρίξει και θα ψηφίσει αυτή την τροπολογία γιατί –επαναλαμβάνω- φροντίζει έναν πολιτιστικό φορέα όχι μόνο των Αθηνών, της Ελλάδος, αλλά και της Ευρώπης -θα έλεγα- και συγχρόνως υπηρετεί –επαναλαμβάνω- το δημόσιο συμφέρον.
Όμως, επειδή ακούστηκε εδώ ότι τάχα το Μέγαρο υπήρξε ένας ασύδοτος μηχανισμός και ανεξέλεγκτος και επειδή συνέβη επί επτά μήνες να εποπτεύω το Μέγαρο Μουσικής, θέλω να πω ότι το Μέγαρο Μουσικής εποπτευόταν από το 1981 από το Υπουργείο Πολιτισμού. Υπέβαλλε κάθε χρόνο απολογισμούς στο Υπουργείο Οικονομικών και στο Υπουργείο Πολιτισμού και εκθέσεις ορκωτών λογιστών. Ποτέ δεν συνέβη αυτή η εικόνα ασυδοσίας που παρουσιάστηκε από έναν συνάδελφο εδώ χθες. Μπορούμε να συζητήσουμε για τη σκοπιμότητα ανεγέρσεως ή μεγέθους των κτηρίων, αλλά αυτά τα κτήρια σήμερα υπάρχουν. Και όσον αφορά αυτά τα κτήρια έχει εγγυηθεί για τη χρηματοδότησή τους το Ελληνικό Δημόσιο.
Η απόκτηση αυτών των κτηρίων, διά αυτής της τροπολογίας, από το Ελληνικό Δημόσιο είναι η μεγαλύτερη και ασφαλέστερη εξασφάλιση των συμφερόντων του κράτους και για τον λόγο αυτό είναι σωστή η τροπολογία και εμείς θα τη στηρίξουμε.